Φτώχεια/ Pobreza

Πριν από μερικούς μήνες, έγραψα ένα άρθρο σε αυτή την εφημερίδα (Página 12) το οποίο έλεγε « Η πείνα δεν έχει μετριοπαθείς τακτικές. Η πείνα, είναι πεινασμένη ». Δεν έχει χρόνο για αναμονή. Δεν μπορεί να γίνει πολιτικό παιχνίδι. Πριν λίγο καιρό, η κυβέρνηση, διαμέσου της πρωθυπουργού της, μας έδειξε ότι η φτώχεια μειώνεται σταδιακά και πως σήμερα βρίσκεται στο 20%.Οδεύουμε προς το καλύτερο.Η φτώχια και η εξαθλίωση σε αυτή την θαυμάσια χώρα, φτάνει τα 10 εκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Το ένα τρίτο του πληθυσμού υπολείπεται του ανθρώπινου δυναμικού . Ποτέ δεν υπήρξε τόση μεγάλη διαφορά μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών. [...]
Δεν σταμάτησα να ακούω 2 ή 3 ώρες την μέρα, τις μονότονες ομιλίες των δύο πλευρών της σύγκρουσης. Ποτέ δεν είχαν τόση ένταση. Ξαφνικά εμφανίστηκε μια εικόνα συγκινητική. Ήταν στην περιοχή Χοσέ Λεόν Σουάρες, σε μία μεγαλοπρεπή χωματερή όπου πετάνε τα απορρήματα. Θα υπήρχαν χίλια άτομα βυθισμένα στα σκουπίδια, παιδία, ενήλικες, κάποιοι διαλέγοντας και άλλοι τρώγοντας πεινασμένα τα υπόλοιπα που η άλλη κοινωνική τάξη πέταγε στα σκουπίδια. Ο δημοσιογράφος είπε πως η δυσοσμία ήταν ανυπόφορη. Όλοι όμως, έτρωγαν. Καταβρόχθιζαν τα αποφάγια. Το φαγητό που δεν ανήκει σε κανένα. Δεν έδειχναν δυστυχισμένοι. Ένας κύριος είπε: «είναι ψέμα να πούμε πως υπάρχει πείνα σε αυτή τη χώρα. Όλοι μπορούμε να φάμε. Είναι θέμα αναζήτησης». Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν είχε παιδιά και εκείνος απάντησε: « Έχω πέντε, αλλά δεν τους αναγκάζω να έρθουν εδώ. Η απόκτηση του φαγητού είναι ευθύνη του πατέρα. Σήμερα βρήκα σοκολάτα, νομίζω ότι είναι αγγλική, και κάποιες καλές μερίδες κρέατος».
Ο δημοσιογράφος απομακρυνόταν, από την δυσοσμία, από το ετοιμοθάνατο μίας πραγματικότητας που καμία φαντασία δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει. Αυτό που έκανε ακόμα πιο αξιοπερίεργο το μακάβριο της κατάστασης ήταν ο συμβιβασμός. Κανένας διαμαρτυρόμενος. Αυτή η πείνα, είναι πεινασμένη. Δεν ξέρει να διαμαρτύρεται ούτε να αγανακτεί. Ένας τομέας του πληθυσμού, στην διάρκεια τριών γενεών έχει μάθει ότι αυτός ο τρόπος του να τρώει είναι φυσικός. Η εξαθλίωση έχει εσωτερικοποιηθεί ως κάτι το προφανές. Έτσι είναι ο κόσμος. «Οι μόνοι προνομιούχοι είναι τα παιδιά». Έχουν εσωτερικοποιήσει το γεγονός πως η ζωή είναι έτσι. Μέχρι και χαρούμενα πάνε στην χωματερή, όπως εκείνα τα δύο παιδιά που διεκδικούσαν δύο κομμάτια κοτόπουλο, γελώντας και χοροπηδώντας ανάμεσα στα δύσοσμα τρόφιμα. [...]
Ο δημοσιογράφος Mauro Federico (από το Τουκουμάν) λέει: «Οι στατιστικές της βρεφικής θνησιμότητας στην επαρχία του Τουκουμάν είναι χειριζόμενες». Οι αριθμοί που δείχνουν ότι η μεταβλητή μειώθηκε στο μισό δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα. Η διαδικασία είναι απλή, χρειάζεται μόνο ένα στυλό. Υπάρχουν εκατοντάδες μωρά με βάρος λιγότερο από 500 γραμμάρια, που ενώ γέννιονται ζωντανά καταχωρούνται σαν εμβρυακοί θάνατοι ή αμβλώσεις, επομένως δεν είναι μέρος της στατιστικής. Το 2004 οι υπεύθυνοι της εφημερίας συγκεντρώθηκαν και αποφάσισαν πως από εκείνη την στιγμή θα έπρεπε να καταχωρούν σαν να έχει γεννηθεί νεκρό (το τονίζω) κάθε μωρό που θα ζύγιζε λιγότερο από 500 γραμμάρια (ακόμα και αν ήταν ζωντανό). Η εντολή ήταν να μην παρέχεται καμία ιατρική φροντίδα. Θα τοποθετιόντουσαν σε ένα δίσκο οργάνων μέχρι να πεθάνουν.
Η María Margarita Rosa, υπεύθυνη του τμήματος στατιστικής, το επιβεβαιώνει. Είχαμε το ολοκαύτωμα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι και δεν το γνωρίζαμε. Είχαμε τον Mengele και δεν το πήραμε είδηση. Το να αφήνεις μωρά να πεθαίνουν πάνω σε ένα μάρμαρο, είναι έγκλημα. Η όχι; [...] Οι πόλεις Τουκουμάν και Χουχούι είναι στην Αργεντινή…;
Ελπίζω τα λεφτά από τους φόρους να είναι χρήσιμα για καταστάσεις όπως αυτή. Θέλω να πιστεύω πως είναι. Οφείλω να το πιστεύω. Αν και η αλήθεια είναι πως δεν το πιστεύω. Υπάρχουν πολλές υποχρεώσεις που δεν αφορούν την φτώχεια. Θα δείξει ο χρόνος. Η όχι..;

Του Eduardo Pavlovsky, δραματουργός και ψυχαναλυτής
Άρθρο απο την εφημερίδα Página 12 (Αργεντινή)


Hace pocos meses escribí un artículo en este mismo diario (Página 12) que decía “el hambre no tiene tácticas moderadas. El hambre tiene hambre”. No tiene tiempo de espera. No debe jugarse como carta política. Hace poco, el Gobierno, en voz de su Presidenta, señaló que la pobreza bajaba progresivamente y hoy estaba en un 20 por ciento. Vamos mejor.
La pobreza y la indigencia en este maravilloso país alcanza a 10 millones de personas que no cubren sus necesidades básicas. Subdesarrollo de los recursos humanos, de un tercio de la población. Nunca hubo tanta diferencia entre los más ricos y los más pobres.[...]
No dejé de escuchar dos o tres horas por día los iguales discursos repetitivos de ambas partes del conflicto. Nunca tuvieron tanta prensa. Apareció de golpe una imagen conmovedora. Era en José León Suárez, en un magnífico basural donde se arrojan los residuos. Habría mil personas sumergidas en la basura, niños, adultos, algunos eligiendo y otros comiendo ávidamente de los restos que la otra clase social arrojaba a la basura. El periodista dijo que el olor fétido era insoportable. Pero todos comían. Devoraban los restos –los escombros– de comida. De nadie. No parecían infelices. Hubo un señor que dijo: “En este país es mentira que hay hambre. Todos podemos comer. Es cuestión de rebusque”. El periodista le preguntó si tenía hijos y él respondió: “Tengo cinco, pero no los hago venir acá. Conseguir la comida es una responsabilidad de padre. Hoy conseguí chocolate, creo que es inglés, y unas buenas porciones de carne”.
El periodista se alejaba de la nauseabundez, de lo agónico de una realidad que ninguna fantasía podía superar. Lo que hacía más maravilloso lo macabro de la situación era el conformismo. Ninguno protesta. Ese hambre tiene hambre. Carece de sentido de protesta e indignación. Tres generaciones han transmitido para un sector de la población que esa manera de comer es natural. La indigencia se ha interiorizado como obvia. El mundo es así. “Los únicos privilegiados son los niños.” Son los que han interiorizado que la vida es así. Y hasta van contentos al basural como esos dos niños que se disputaban dos trozos de pollo, riendo y saltando entre la comida fétida.[...]
Dice el periodista Mauro Federico (desde Tucumán): “Las estadísticas de mortalidad infantil en la provincia de Tucumán son manipuladas”. Los números que marcan que la variable se redujo a la mitad no concuerdan con la realidad. El procedimiento es simple y sólo depende del trazo de una birome, hay cientos de bebés cuyo peso es inferior a los 500 gramos, que habiendo nacido vivos son registrados como defunciones fetales o “egresos por aborto” y por lo tanto no forman parte de la estadística. En 2004, los jefes de guardia reunieron a todos los identificadores y comunicaron que a partir de ese momento se debían registrar como nacido muerto (subrayado mío) a todo bebé que pesara menos de 500 gramos (aunque estuvieran vivos). La orden era no practicarle ninguna atención médica. Se los deposita en una bandeja de instrumental hasta que muere.
María Margarita Rosa, jefa de Departamento de Estadísticas, lo convalida. Teníamos el holocausto en casa y no lo sabíamos. Teníamos a Mengele y no nos percatamos. Dejar morir tirados sobre un mármol es un crimen. ¿O no? [...]
¿Tucumán y Jujuy quedan en la Argentina?
Espero que el dinero de las retenciones sea utilizable para casos como éstos. Quiero creerlo. Debo creerlo. Aunque la verdad es que no lo creo. Hay demasiados compromisos por fuera de la pobreza. El tiempo dirá. ¿O no?

Por Eduardo Pavlovsky, dramaturgo y psicoanalista
Página 12 (Argentina)