Αιτιοκρατία / Determinismo

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
♫
Nada es por casualidad.

Δίχως χαρτιά / Sin documentos

Άφησέ με να περάσω δια μέσου του ανέμου δίχως χαρτιά,
και θα το κάνω για τον καιρό που είχαμε,
γιατί δεν έχει μείνει διέξοδος,
γιατί φαίνεσαι αποκοιμισμένη,
γιατί ψάχνοντας το γέλιο σου θα περνούσα όλη τη ζωή μου.

Θέλω να είμαι ο μόνος που σου δαγκώνει το στόμα.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μαζί σου δεν θα τελειώσει.

Άφησέ με να σου κλείσω τα μάτια αυτό το βράδυ
και αύριο θα έρθω με ένα τσιγάρο στο κρεβάτι,
γιατί δεν έχω άλλες προθέσεις
από το να συνεχίζω να πίνω από αυτό το ποτήρι,
που δεν είναι και τόσο σπασπένο.

Θέλω να είμαι ο μόνος που σου δαγκώνει το στόμα.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μαζί σου δεν θα τελειώσει.

Γιατί έτσι, γιατί έτσι, γιατί έτσι,
γιατί σ΄αυτή τη ζωή δεν θέλω να περάσω
μια ολόκληρη μέρα χωρίς εσένα.
Γιατί έτσι, γιατί έτσι, γιατί έτσι.
γιατί ενώ σε περιμένω για εσένα πεθαίνω
και δεν θέλω να συνεχίζω έτσι.

Άφησέ με να περάσω δια μέσου του ανέμου δίχως χαρτιά,
και θα το κάνω για τον καιρό που είχαμε,
γιατί δεν έχει μείνει διέξοδος,
γιατί φαίνεσαι αποκοιμισμένη,
γιατί ψάχνοντας το γέλιο σου θα περνούσα όλη τη ζωή μου.

Θέλω να είμαι ο μόνος που σου δαγκώνει το στόμα.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μαζί σου δεν θα τελειώσει.

Γιατί έτσι, γιατί έτσι, γιατί έτσι,
γιατί σ΄αυτή τη ζωή δεν θέλω να περάσω
πάνω από μια ολόκληρη μέρα χωρίς εσένα.
Γιατί έτσι, γιατί έτσι, γιατί έτσι.
γιατί ενώ σε περιμένω για εσένα πεθαίνω
και δεν θέλω να συνεχίζω έτσι.

Θέλω να είμαι ο μόνος που σου δαγκώνει το στόμα.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μαζί σου δεν θα τελειώσει.

Θέλω να είμαι ο μόνος που σου δαγκώνει το στόμα.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μαζί σου δεν θα τελειώσει.

Γιατί έτσι, γιατί έτσι,
γιατί σ΄αυτή τη ζωή δεν θέλω να περάσω
πάνω από μια ολόκληρη μέρα χωρίς εσένα.
Γιατί έτσι, γιατί έτσι, γιατί έτσι.
γιατί ενώ σε περιμένω για εσένα πεθαίνω
και δεν θέλω να συνεχίζω έτσι.

«Δίχως χαρτιά», του ισπανοαργεντίνικου συγκροτήματος Λος Ροντρίγκεθ.
http://www.youtube.com/watch?v=BM12OLCpCYY
♫
Déjame atravesar el viento sin documentos,
que lo haré por el tiempo que tuvimos,
porque no queda salida,
porque pareces dormida,
porque buscando tu sonrisa estaría toda mi vida.

Quiero ser el único que te muerda la boca.
Quiero saber que la vida contigo no va a terminar.

Déjame que te cierre esta noche los ojos
y mañana vendré con un cigarro a la cama,
porque no tengo más intenciones
que seguir bebiendo de esta copa,
que no está tan rota.

Quiero ser el único que te muerda la boca.
Quiero saber que la vida contigo no va a terminar.

Porque sí, porque sí, porque sí,
porque en esta vida no quiero pasar
un día entero sin ti.
Porque sí, porque sí, porque sí,
porque mientras te espero por ti me muero
y no quiero seguir así.

Déjame atravesar el viento sin documentos,
que lo haré por el tiempo que tuvimos,
porque no queda salida,
porque pareces dormida,
porque buscando tu sonrisa estaría toda mi vida.

Quiero ser el único que te muerda la boca.
Quiero saber que la vida contigo no va a terminar.

Porque sí, porque sí, porque sí,
porque en esta vida no quiero pasar
más de un día entero sin tí.
Por que sí, porque sí, porque sí,
porque mientras te espero por ti me muero
y no quiero seguir así.

Quiero ser el único que te muerda la boca.
Quiero saber que la vida contigo no va a terminar.

Quiero ser el único que te muerda la boca.
Quiero saber que la vida contigo no va a terminar.

Porque sí, porque sí,
porque en esta vida no quiero pasar
más de un día entero sin tí.
Por que sí, porque sí, porque sí,
porque mientras te espero por ti me muero
y no quiero seguir así.

"Sin documentos", del grupo hispanoargentino Los Rodríguez.
http://www.youtube.com/watch?v=BM12OLCpCYY

Κοκαλιάρα / Flaca

Κοκαλιάρα,
μην μου καρφώνεις
τα στιλέτα σου
στην πλάτη
τόσο βαθιά.
Δεν με πονάνε,
κακό δεν μου κάνουνε.

Μακριά,
στο κέντρο
της γης,
οι ρίζες
του έρωτα
εκεί που ήταν
θα μείνουν.

Ανάμεσα σε «μην με ξεχάσεις» άφησα ξεχασμένους τους Απριλίους μας,
στο βάθος της ντουλάπας
του δωματίου των καλεσμένων.
Ήταν μια χρυσή εποχή,
ένα καλύτερο παρελθόν.

Αν και σχεδόν κάνω λάθος και σου λέω σιγά σιγά «μην μου λες ψέματα,
μην μου λες την αλήθεια,
μην σιωπήσεις,
μην υψώνεις τη φωνή σου,
ούτε μη μου ζητάς συγγνώμη».

Αν και σχεδόν παραδέχομαι ότι ήμουν σκυλήσιος παρτενέρ,
ένας ιδανικός σκύλος
που έμαθε να γαυγίζει
και να γυρίζει στο σπίτι,
για να μπορεί να τρώει.

Κοκαλιάρα,
μην μου καρφώνεις
τα στιλέτα σου
στην πλάτη
τόσο βαθιά.
Δεν με πονάνε,
κακό δεν μου κάνουνε.

Μακριά,
στο κέντρο
της γης,
οι ρίζες
του έρωτα
εκεί που ήταν
θα μείνουν.

«Κοκαλιάρα», του Αργεντινού τραγουδιστή και συνθέτη Ανδρές Καλαμάρο.
http://www.youtube.com/watch?v=7E6KHFNxaI4
♫
Flaca,
no me claves
tus puñales
por la espalda
tan profundo.
No me duelen,
no me hacen mal.

Lejos,
en el centro
de la tierra,
las raíces
del amor
donde estaban
quedarán.

Entre "no me olvides" me dejé nuestros abriles olvidados,
en el fondo del placar
del cuarto de invitados.
Eran tiempos dorados,
un pasado mejor.

Aunque casi me equivoco y te digo poco a poco "no me mientas,
no me digas la verdad,
no te quedes callada,
no levantes la voz
ni me pidas perdón".

Aunque casi te confieso que también he sido un perro compañero,
un perro ideal
que aprendió a ladrar
y a volver al hogar,
para poder comer.

Flaca,
no me claves
tus puñales
por la espalda
tan profundo.
No me duelen,
no me hacen mal.

Lejos,
en el centro
de la tierra,
las raíces
del amor
donde estaban
quedarán.

«Flaca», del cantante y compositor argentino Andrés Calamaro.
http://www.youtube.com/watch?v=7E6KHFNxaI4

Λουκία / Lucía

Πετάει αυτό το τραγούδι
για εσένα, Λουκία.
Η πιό όμορφη ιστορία έρωτα
που είχα και θα έχω.

Είναι γράμμα έρωτα
που το παίρνει ο άνεμος,
στη φωνή μου βαμμένο,
στο πουθενά,
σε κανά γραμματοκιβώτιο.

Δεν υπάρχει τίποτα πιό όμορφο
από ό,τι ποτέ δεν είχα,
τίποτα πιό αγαπημένο
από ό,τι έχασα.
Συγχώρησέ με αν
ακόμη ψάξω στην άμμο
ένα πανσέλινο
που γρατσούνιζε την θάλασσα...

Και άμα καμία φορά ήμουν διαβατάρικο πουλί,
το ξέχασα για να στεγάσω στα χέρια σου.
Άμα καμία φορά ήμουν όμορφος και ήμουν καλός,
ήταν εμπλεκόμενος στο λαιμό σου και στο στήθος σου.

Άμα καμία φορά ήμουν σοφός σε αγάπες,
το έμαθα από τα τραγουδιστά σου χείλη.
Άμα καμία φορά αγάπησα,
άμα καμία μέρα,
μετά να αγαπήσω, αγάπησα,
ήταν μαζί σου, Λουκία,
Λουκία...

Οι αναμνήσεις είναι
κάθε μέρα πιό πολύ γλυκές,
η λήθη μόνο
πήρε το μισό,
και η σκιά σου ακόμη
μπένει στο κρεβάτι μου
με το σκοτάδι,
ανάμεσα στο μαξιλάρι μου
και την μοναξιά μου.

«Λουκία», του Ισπανού τραγουδιστή και συνθέτη Ιωάν Μανουέλ Σερράτ.
http://www.youtube.com/watch?v=hN58ejKFU7c
♫
Vuela esta canción
para ti, Lucía.
La más bella historia de amor
que tuve y tendré.

Es una carta de amor
que se lleva el viento,
pintada en mi voz,
a ninguna parte,
a ningún buzón.

No hay nada más bello
que lo que nunca he tenido,
nada más amado
que lo que perdí.
Perdóname si
aún busco en la arena
una luna llena
que arañaba el mar...

Y si alguna vez fui un ave de paso,
lo olvidé pa' anidar en tus brazos.
Si alguna vez fui bello y fui bueno,
fue enredado en tu cuello y tus senos.

Si alguna vez fui sabio en amores,
lo aprendí de tus labios cantores.
Si alguna vez amé,
si algún día,
después de amar, amé,
fue contigo, Lucía,
Lucía...

Los recuerdos son
cada día más dulces,
el olvido sólo
se llevó la mitad,
y tu sombra aún
se mete en mi cama
con la oscuridad,
entre mi almohada
y mi soledad.

«Lucía», del cantante y compositor español Joan Manuel Serrat.
http://www.youtube.com/watch?v=hN58ejKFU7c

Μακάρι / Ojalá

Μακάρι να μην αγγίζουν το σώμα σου τα φύλλα όταν πέφτουν,
για να μη μπορείς να τα μεταμορφώνεις σε κρύσταλλο.
Μακάρι η βροχή να πάψει να είναι θαύμα που κατεβαίνει πάνω στο σώμα σου.
Μακάρι το φεγγάρι να μπορεί να βγαίνει χωρίς εσένα.
Μακάρι η γή να μην φιλάει τα βήματά σου.

Μακάρι να τελειώσει το σταθερό σου βλέμμα
την ακριβή λέξη, το τέλειο χαμόγελο.
Μακάρι να γίνει κάτι να σε σβήσει ξαφνικά·
ένα τυφλωτικό φως, ένας πυροβολισμός χιονιού.
Μακάρι τουλάχιστον να με πάρει ο θάνατος,
για να μην σε βλέπω τόσο πολύ, για να μην σε βλέπω πάντα,
σε όλα τα δευτερόλεπτα, σε όλα τα οράματα.
Μακάρι να μην μπορώ να σε αγγίζω ούτε με τραγούδια.

Μακάρι η αυγή να μην βγάζει κραυγές να πέφτουν πάνω στην πλάτη μου.
Μακάρι να ξεχάσει το όνομά σου αυτή η φωνή.
Μακάρι οι τοίχοι να μην κατακρατούν τον θόρυβό σου κουρασμένου δρόμου.
Μακάρι η επιθυμία να φύγει πίσω από εσένα,
στο παλιό σου κράτος αποθανόντων και λουλουδιών.

Μακάρι να τελειώσει το σταθερό σου βλέμμα
την ακριβή λέξη, το τέλειο χαμόγελο.
Μακάρι να γίνει κάτι να σε σβήσει ξαφνικά·
ένα τυφλωτικό φως, ένας πυροβολισμός χιονιού.
Μακάρι τουλάχιστον να με πάρει ο θάνατος,
για να μην σε βλέπω τόσο πολύ, για να μην σε βλέπω πάντα,
σε όλα τα δευτερόλεπτα, σε όλα τα οράματα.
Μακάρι να μην μπορώ να σε αγγίζω ούτε με τραγούδια.
Μακάρι να γίνει κάτι να σε σβήσει ξαφνικά·
ένα τυφλωτικό φως, ένας πυροβολισμός χιονιού.
Μακάρι τουλάχιστον να με πάρει ο θάνατος,
για να μην σε βλέπω τόσο πολύ, για να μην σε βλέπω πάντα,
σε όλα τα δευτερόλεπτα, σε όλα τα οράματα.
Μακάρι να μην μπορώ να σε αγγίζω ούτε με τραγούδια.

«Μακάρι», τραγούδι αντί των Η.Π.Α. του Κουβανέζου επαναστάτη τραγουδιστή και συνθέτη Σίλβιο Ροντρίγκεθ.
http://www.youtube.com/watch?v=Ok_wnW9YBrE
♫
Ojalá que las hojas no te toquen el cuerpo cuando caigan,
para que no las puedas convertir en cristal.
Ojalá que la lluvia deje de ser milagro que baja por tu cuerpo.
Ojalá que la luna pueda salir sin ti.
Ojalá que la tierra no te bese los pasos.

Ojalá se te acabe la mirada constante,
la palabra precisa, la sonrisa perfecta.
Ojalá pase algo que te borre de pronto:
una luz cegadora, un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos que me lleve la muerte,
para no verte tanto, para no verte siempre,
en todos los segundos, en todas las visiones.
Ojalá que no pueda tocarte ni en canciones.

Ojalá que la aurora no dé gritos que caigan en mi espalda.
Ojalá que tu nombre se le olvide a esa voz.
Ojalá las paredes no retengan tu ruido de camino cansado.
Ojalá que el deseo se vaya tras de ti,
a tu viejo gobierno de difuntos y flores.

Ojalá se te acabe la mirada constante,
la palabra precisa, la sonrisa perfecta.
Ojalá pase algo que te borre de pronto:
una luz cegadora, un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos que me lleve la muerte,
para no verte tanto, para no verte siempre,
en todos los segundos, en todas las visiones.
Ojalá que no pueda tocarte ni en canciones.
Ojalá pase algo que te borre de pronto:
una luz cegadora, un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos que me lleve la muerte,
para no verte tanto, para no verte siempre,
en todos los segundos, en todas las visiones.
Ojalá que no pueda tocarte ni en canciones.

“Ojalá”, canción contra los EE.UU. del cantante y compositor revolucionario cubano Silvio Rodríguez.
http://www.youtube.com/watch?v=Ok_wnW9YBrE

Οι πλατείες / Las plazas

Οι πλατείες υπάρχουν και χωρίς εμάς.
Τα παγκάκια δεν ξηλώνονται όταν παύουν τα ραντεβού μας.
Τα πλακάκια είναι 207,
ακόμα κι όταν δεν τα μετρά η αναμονή μας.
Οι κίτρινες λάμπες δεν σβήνουν
όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια στο παρελθόν.
Τα δέντρα στέκουν πάντα εκεί
οι κορμοί τους τραχιοί απ΄το πέρασμα των χρόνων,
ακόμα κι όταν εμείς δεν χαράζουμε πάνω τους το «για πάντα» μας.
Τα φύλλα τους αλλάζουν χρώματα στις εποχές· πράσινα, κίτρινα, μαβιά,
ακόμα κι όταν εμείς έχουμε τραβήξει Χ με μάυρο μαρκαδόρο ανεξίτηλο.
Κι όταν τον χειμώνα πέφτουν
τα κλαδιά δεν ντρέπονται για τη γυμνία τους.
Μένουν χέρια περήφανα που απλώνονται στον ουρανό,
ενώ εμείς στρέφουμε το βλέμα κάτω, μέσα, στον χειμώνα μας τον αειθαλή.
Οι πλατείες κάδοι ανακύκλωσης
χάρτινων όρκων και γυάλινου έρωτα –
εύθραυστοι και άθραυστοι μαζί.
Οι πλατείες χωνευτήρια στιγμών,
βιομηχανίες συναισθημάτων... από την παραγωγή στην κατανάλωση.
Καθρέφτες οι πλατείες
παιδιών που μπλέκουν τα χέρια, τις ματιές, τις ανάσες, τις καρδιές τους.
Ρουφήχτρες οι πλατείες
και μουσεία σκιών που κάποτε έγιναν ένα.

Από το περιοδικό «Καλειδοσκόπιο», Οκτώβριος/Ιανουάριος 2003, τεύχος 14. Ανώνυμο.
♫
Las plazas existen incluso sin nosotros.
Los bancos no se desmontan cuando terminan nuestras citas.
Las baldosas son 207,
incluso cuando no las cuenta nuestra espera.
Las lámparas amarillas no se apagan
por más que cerremos los ojos al pasado.
Los árboles siempre dejarán ahí
sus troncos embrutecidos por el paso de los años,
incluso cuando nosotros no grabemos encima de ellos nuestro “para siempre”.
Sus hojas cambian de color con las estaciones: verdes, amarillas, malva,
incluso cuando nosotros hayamos hecho una X con rotulador negro permanente.
Y cuando en invierno se caen
las ramas no se avergüenzan de su desnudez.
Permanecen como brazos orgullosos que se alargan hacia el cielo,
mientras que nosotros volvemos la mirada hacia abajo, dentro, hacia nuestro perenne invierno.
Las plazas contenedores de reciclaje
de juramentos de papel y amores de cristal –
frágiles y resistentes a la par.
Las plazas crisoles de instantes,
industrias de sentimientos… desde la producción hasta el consumo.
Espejos las plazas
de niños que entretejen sus manos, sus miradas, sus alientos, sus corazones.
Remolinos las plazas
y museos de sombras que en algún momento fueron una.

De la revista “Caleidoscopio”, octubre/enero 2003, número 14. Anónimo.

Πάμε / Anda

Πάμε,
βγάλε το φόρεμα,
τα λουλούδια και τις παγίδες,
βάλε την γυμνή
βία που αποκρύπτεις
και έλα στα χέρια μου,
να αφήσουμε τα γεγονότα,
να είμαστε ένα ερωτευμένο σώμα.

Πάμε,
άφησέ με να ανακαλύψω τα βουνά του χάρτη σου,
η μυστική
λαγνεία της ψυχής σου,
και έλα στα χέρια μου,
να αφήσουμε τα γεγονότα,
να είμαστε ένα ερωτευμένο σώμα.

Πάμε,
ζήτησέ μου να παραβιάσω
τους νόμους που σ΄ενσαρκώνουν,
να μην μείνει ανέγγιχτος
στη μάχη ούτε ένας πόρος,
και έλα στα χέρια μου,
να αφήσουμε τα γεγονότα,
να είμαστε ένα ερωτευμένο σώμα.

Πάμε,
πες μου ό,τι νιώθεις,
μην φοβάσαι να με σκοτώσει,
γιατί μόνο ως σπαθιά
τα χείλη σου καταλαβαίνω,
και έλα στα χέρια μου,
να αφήσουμε τα γεγονότα,
να είμαστε ένα ερωτευμένο σώμα.

«Πάμε», του Ισπανού τραγουδιστή και συνθέτη Λουίς Εντουάρντο Άουτε.
http://www.youtube.com/watch?v=H_7x70Lr5nE
♫
Anda,
quítate el vestido
las flores y las trampas,
ponte la desnuda
violencia que recatas,
y ven a mis brazos,
dejemos los datos,
seamos un cuerpo enamorado.

Anda,
deja que descubra
los montes de tu mapa,
la concupiscencia
secreta de tu alma,
y ven a mis brazos,
dejemos los datos,
seamos un cuerpo enamorado.

Anda,
pídeme que viole
las leyes que te encarnan,
que no quede intacto
ni un poro en la batalla,
y ven a mis brazos,
dejemos los datos,
seamos un cuerpo enamorado.

Anda,
dime lo que sientes,
no temas si me mata,
que yo sólo entiendo
tus labios como espadas,
y ven a mis brazos,
dejemos los datos,
seamos un cuerpo enamorado.

«Anda», del cantante y compositor español Luis Eduardo Aute.
http://www.youtube.com/watch?v=H_7x70Lr5nE