Κοίταξέ την πώς σερβίρει, πιό λευκή κι απ' την ποδιά της.
Πώς κρατάει ψηλά το δίσκο και την αξιοπρέπειά της.
Ροδανθός μες' στα ρεμάλια και θεά μες' στους θνητούς.
Η παγίδα για να γίνεις πάλι χάλια.
Που ήδη νιώθεις σαν τον Κάγκνεϊ μπροστά στη Ρίτα Χέιγουορθ.
Mες' στην τσίκνα μιας υπόγειας ζωής
διερωτάσαι αν είναι μόνη, αν φοβάται, αν θυμώνει.
Θα σου δώσει κάποιο σήμα; Μείνε κι άλλο και θα δεις.
Σε ρωτάει: «θα πιείτε κάτι;», και το ακούς σαν να 'ναι ποίημα.
Λες: «δεν ξέρω, ό,τι να 'ναι, όπως να 'ναι». Θα 'ναι κρίμα
να σ' την πάρει κάποιος άλλος ενώ εσύ πρώτος αισθάνθηκες
του βυθού της τα κοράλλια.
Μα ίσως πάλι όλα αυτά
να είναι κόλπο για να γίνεις πάλι χάλια.
Μα κι αυτή έχει έναν τρόπο να σου αδειάζει το τασάκι σου,
γελώντας με ένα αστείο που ποτέ δεν θα της πεις.
Και θες να φύγεις μα είσαι λιώμα, και στο σπίτι σου είναι ακόμα
αυτό το πέλαγος συντρίμμια της χαμένης σου ζωής.
Ένα πέλαγος μπουκάλια και βιβλία και καπνός κι όλα όσα θες να γίνεις πάλι χάλια.
Όμως κι αυτή θα έχει πονέσει, κάποιος τύπος θα είν' στη μέση,
από αυτούς στα γυμναστήρια, στης
Έβγας τα πρατήρια,
που θα την ήθελε πιό χάρτινη και πιό ξανθιά και πιό γυμνή
και βέβαια ποτέ δεν θα της είπε "Σ' αγαπώ".
Απλώς θα βρήκε κάποιαν άλλη από μιαν άλλη γειτονιά
και θα την άφησαν στα μαύρα της τα χάλια.
Απόψε φεύγει κάποιο τρένο, για έναν τόπο ωραίο και ξένο,
αλλά εσύ πρώτη φορά νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν.
Χριστός γεννάται σε ένα μήνα, κι ό,τι εύχεσαι ξεκίνα.
Όλα θα 'ναι πάντα μαύρα μα θα κρύβουν μια φωτιά.
Κι αύριο εδώ θα είσαι πάλι, αχ!,
μα επιτέλους θα της πεις ότι θες μόνο για εκείνη να είσαι χάλια.
«Χάλια (invitation to the blues)», του Έλληνα τραγουδιστή και συνθέτη Φοίβου Δεληβοριά.http://www.youtube.com/watch?v=LMXoUM_8FU8♫
Mírala cómo sirve, más blanca que su delantal.
Cómo lleva alta la bandeja y su dignidad.
Entre las canalladas rosa y entre los mortales diosa.
La trampa para que estés de nuevo fatal.
Y ya te sientes como Cagney frente a Rita Hayworth.
En el tufillo de una vida subterránea
te preguntas si está sola, temerosa, si enfadada está.
¿Te dará alguna señal? Espera un poco y verás.
Te pregunta: "¿beberá algo?", y lo oyes como si fuera un poema.
Dices: "no sé, lo que sea, como sea". Sería una pena
que te la quitase otro mientras que tú sentiste primero
los corales de su piélago.
Pero quizás otra vez todo ello
sea un truco para para que estés fatal de nuevo.
Pero ella tiene una manera de vaciarte el cenicero,
riendo con una gracia que nunca le dirás.
Y quieres irte pero estás muerto, y en tu casa todavía está
ese mar de ruinas de tu vida perdida.
Un mar de botellas y libros y humo y todo cuanto necesitas para estar de nuevo fatal.
Y aunque ella lo habrá sentido, por medio estará algún tipo,
de esos de los gimnasios, de los establecimientos
Evga,
que la querría más de cartón piedra y más rubia y más desnuda
y por supuesto nunca le habrá dicho "te quiero".
Simplemente otra habrá encontrado de algún otro vecindario
y de muy mala manera lo habrán dejado.
Esta tarde un tren parte a un bonito lugar extranjero,
pero tú por vez primera sientes que todo aquí está ocurriendo.
Cristo nace en un mes, y lo que deseas da comienzo.
Todo será siempre negro, pero esconderá un fuego.
Y mañana, ¡agh!, aquí estarás de nuevo,
pero finalmente le dirás que sólo por ella querrás estar fatal.
“Fatal (invitation to the blues)”, del cantante y compositor griego Fívos Delivoriás.http://www.youtube.com/watch?v=LMXoUM_8FU8
