Έξοδος και είσοδος / Salida y entrada

Ευτυχισμένη έξοδος και είσοδος.

Ευχή που λέγεται παραδοσιακά στην Ισπανία στις 31 Δεκεμβρίου για τον Nέο Xρόνο.
♫
Feliz salida y entrada.

Deseo que se dice tradicionalmente en España el 31 de diciembre para el Año Nuevo.

Το κύμα / La ola

Μια ώρα μόνο να σε δω κι αυτό μου φτάνει
να συνεχίσω την αδιάφορη ζωή μου,
αφού δεν είσαι εδώ αγάπη μου μαζί μου.
Μια λέξη μόνο να 'ξερες απλά τι κάνει,
τι φέρνει πίσω, πόση δύναμη μου δίνει,
ελπίδες να σωθώ απ' του μυαλού τη δίνη.

Έλα, κύμα, πάρε με
και μες στην αγκαλιά του πάλι βάλε με.
Έλα κύμα και βοριά,
το σώμα του στεριά μπροστά του βγάλε με.
Μα αν αυτός μ' απαρνηθεί, σε πέλαγο βαθύ
ναυάγιο άσε με.

Μια στιγμούλα μοναχά μέσα στο χρόνο
να μου του δώσεις την απόσταση να σβήσω
κι ύστερα, αν θες, πάλι την πόρτα σου θα κλείσω.
Μοιάζουν όλα απόψε σαν σκηνή από φόνο.
Θα μ' εξοντώσεις, το ξέρω, όπου και να πάω.
Στο ρεύμα της καρδιάς σου κόντρα προχωράω.

Έλα, κύμα, πάρε με
και μες στην αγκαλιά του πάλι βάλε με.
Έλα κύμα και βοριά,
το σώμα του στεριά μπροστά του βγάλε με.
Μα αν αυτός μ' απαρνηθεί, σε πέλαγο βαθύ
ναυάγιο άσε με.

Έλα, κύμα, πάρε με
και μες στην αγκαλιά του πάλι βάλε με.
Έλα κύμα και βοριά,
το σώμα του στεριά μπροστά του βγάλε με.
Μα αν αυτός μ' απαρνηθεί, σε πέλαγο βαθύ
ναυάγιο άσε με.

«Το κύμα», του Έλληνα συνθέτη Γιώργου Θεοφάνους.
http://www.youtube.com/watch?v=FlMflZo0gqM
♫
Con sólo una hora que te vea me llega
para seguir con mi vida indolente,
porque no estás aquí, cariño mío, junto a mi.
Sólo con que supieras lo que hace una simple palabra,
qué devuelve, cuánta fuerza me da,
esperanzas de salvarme de mi mente atormentada.

Venga, ola, llévame
y dentro de su abrazo de nuevo déjame.
Venga, ola y cierzo,
con su cuerpo postrado sácame ante él.
Pero si él de mi renegara, en profundo mar
déjame naufragar.

Sólo un instante en medio del tiempo
que me dieras para que borrase la distancia
y seguidamente, si quieres, tu puerta cerraría.
Esta noche todo parece una escena de crimen.
Me exterminarás, lo sé, allá donde vaya.
Contra la corriente de tu corazón avanzo.

Venga, ola, llévame
y dentro de su abrazo de nuevo déjame.
Venga, ola y cierzo,
con su cuerpo postrado sácame ante él.
Pero si él de mi renegara, en profundo mar
déjame naufragar.

Venga, ola, llévame
y dentro de su abrazo de nuevo déjame.
Venga, ola y cierzo,
con su cuerpo postrado sácame ante él.
Pero si él de mi renegara, en profundo mar
déjame naufragar.

"La ola", del compositor griego Yiorgos Zeofanus.
http://www.youtube.com/watch?v=FlMflZo0gqM

η ζωή ΜΕΤΑ / la vida DESPUÉS

Περσεφόνη / Perséfone

Στα ίσα και στ' ανάποδα φωνές στον ύπνο μου άκουγα.
Αυτί μου πλανημένο στον Άδη κατεβαίνω.
Κατεβαίνω σα νυφούλα που 'χασε το μάγκα της,
ωχ! ωχ! ω! το λούσο και τα φράγκα της.

Είναι σπηλιά, είν' όαση, σβησμένη τηλεόραση.
Ωχρή σαν το λεμόνι, στου Ήφαιστου τ' αμόνι
κλαίω και παρακαλάω: «Να γεννηθώ δεν πρόφτασα,
ωχ! ωχ! ω! ζωή μου δεν σε χόρτασα».

Και να' σου πλησιάζουνε ανδρείκελα που μοιάζουνε.
Περίεργα κοιτάνε μα δε με βοηθάνε.
«Βγάλ' τα πέρα μοναχή σου όπως κάναμε όλοι μας,
ωχ! ωχ! ω! γαμώ το πορτοφόλι μας».

«Περσεφόνη», του Έλληνα συνθέτη Θανάση Παπακωνσταντίνου.
http://www.youtube.com/watch?v=dWNhaww1xNA
♫
Al revés y al derecho escuchaba voces en mi sueño.
Errático mi oído, hacia Hades desciendo.
Desciendo como una novia que perdió su churri,
¡oh, oh, oh!, sus lujos y sus dineros.

Es una cueva, es un oasis, apagada televisión.
Cetrina como el limón en el yunque de Hefesto
lloro y ruego: "A nacer no llegué,
¡oh, oh, oh!, vida mía no te llené".

Y se te acercan lo que parecen maniquíes.
Miran con extrañeza pero no me ayudan.
"Sácalo adelante tú sola como hicimos los demás,
¡oh, oh, oh!, me cago en nuestro portamonedas".

“Perséfone”, del compositor griego Zanasis Papakonstandinu.
http://www.youtube.com/watch?v=dWNhaww1xNA

Αλλαγές / Cambios

Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς.
♫
El mismo perro con diferente collar.

Θάνατος στη λήθη / Muerte en el olvido

Εγώ ξέρω ότι υπάρχω
γιατί εσύ με φαντάζεσαι.
Είμαι ψηλός γιατί εσύ πιστεύεις ότι είμαι ψηλός,
και καθαρός γιατί εσύ με κοιτάζεις
με μάτια καλά,
με καθαρή ματιά.
Η σκέψη σου με κάνει έξυπνο,
και στην απλή σου τρυφερότητα,
εγώ είμαι επίσης
απλός και καλός.
Αλλά αν εσύ με ξεχάσεις
Θα είμαι νεκρός χωρίς κανένας να το ξέρει.
Θα δούνε ζωντανή την σάρκα μου, αλλά θα είναι άλλος άνθρωπος
-σκοτεινός, αδέξιος, κακός- αυτός που την κατοικεί…

"Θάνατος στη λήθη" του Ισπανού ποιητή Άνχελ Γκονθάλεθ. Μεταφρασμένο από την Εουχένια.


Yo sé que existo
porque tú me imaginas.
Soy alto porque tú me crees
Alto, y limpio porque tú me miras
con buenos ojos,
con mirada limpia.
Tu pensamiento me hace
inteligente, y en tu sencilla
ternura, yo soy también sencillo
y bondadoso.
Pero si tú me olvidas
quedaré muerto sin que nadie
lo sepa. Verán viva
mi carne, pero será otro hombre
-oscuro, torpe, malo- el que la habita…


"Muerte en el olvido" del poeta español Ángel González. Traducido por Eugenia.

Απόσταση / Distancia

Θέλω να είμαι κοντά σου, το πιο μακριά πλάι σου.

Κομμάτι του τραγουδιού «Το πιο μακριά πλάι σου», του ισπανικού συγκροτήματος Φίτο & Φιτιπάλντις.
http://www.youtube.com/watch?v=5dUIBQxjV7M
♫
Quiero estar cerca de ti, lo más lejos a tu lado.

Fragmento de la canción "Lo más lejos a tu lado", del grupo español Fito & Fitipaldis.
http://www.youtube.com/watch?v=5dUIBQxjV7M

Κατανόηση / Entendimiento

Για αυτόν που καταλαβαίνει τα λίγα λόγια αρκούν.
♫
A buen entendedor pocas palabras bastan.

Έκπληξη / Sorpresa

Απ΄έξω κούκλα και απο μέσα πανούκλα.
♫
Por fuera muñeca y por dentro la peste.

Διπλό όφελος / Beneficio doble

Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.


Matar dos pájaros de un tiro.

Τον θέλεις; / ¿Lo quieres?

Το σημαντικό δεν είναι να είναι διαθέσιμος αλλά να είναι διατεθειμένος.
♫
Lo importante no es que esté disponible sino que esté dispuesto.

Νύχτες γάμου / Noches de boda

Να μην σβήνει το μακιγιάζ το χαμόγελό σου.
Να μην σταθεροποιούν οι αποσκευές τα φτερά σου.
Να μην βιάζεται το ημερολόγιο.
Να σταματάει το λεξικό τις σφαίρες.

Να διορθώνουν οι περσίδες την αυγή.
Να νικάει το «θέλω» τον πόλεμο του «μπορώ».
Να μην μετράνε τις ώρες αυτοί που περιμένουν.
Να πεθαίνουν απ΄τον φόβο αυτοί που σκοτώνουν.

Να σε βρει χορεύοντας το τέλος του κόσμου.
Να μου βάφει τα άσπρα μαλλιά η σκηνή.
Να μην ξέρεις ποτέ το πώς ούτε το πότε,
ούτε εκατό πιθανότητες [που πετάνε], ούτε το χτές ούτε το αύριο.

Να μην γίνει ντεμοντέ η καρδιά.
Να σου ξανθύνουν το δέρμα τα φθινόπωρα.
Να είναι η κάθε νύχτα νύχτα γάμου.
Να μην εξαφανιστεί το φεγγάρι μελιού.
Να είναι όλες οι νύχτες νύχτες γάμου.
Να είναι όλα τα φεγγάρια φεγγάρια μελιού.

Να μην πάσχουν από συμπλέγματα οι αλήθειες.
Να φαίνονται ψέματα τα ψέματα.
Να μην σε δικαιλογούν οι καθρέφτες.
Να απολαμβάνεις να βλέπεις ό,τι βλέπεις.

Να μην ασχολείται με εσένα η εγκατάλειψη.
Να είναι ο κάθε δείπνος ο μυστικός σου δείπνος.
Να μην είναι τόσο ακριβό να είσαι θαρραλέος.
Να μην αξίζει τον κόπο να είσαι δειλός.

Να μην σε αγοράζουν τζάμπα.
Να μην σου πουλάνε αγάπη χωρίς κόκαλα.
Να μην σε βάζουν για ύπνο με παραμύθια με νεράιδες.
Να μην σου κλείνουν το μπαρ της γωνίας.

Να μην γίνει ντεμοντέ η καρδιά.
Να σου ξανθύνουν το δέρμα τα φθινόπωρα.
Να είναι η κάθε νύχτα νύχτα γάμου.
Να μην εξαφανιστεί το φεγγάρι μελιού.
Να είναι όλες οι νύχτες νύχτες γάμου.
Να είναι όλα τα φεγγάρια φεγγάρια μελιού.

«Νύχτες γάμου», του Ισπανού τραγουδιστή και συνθέτη Χοακίν Σαμπίνα.
http://www.youtube.com/watch?v=a_mtIhEuppg
♫
Que el maquillaje no apague tu risa.
Que el equipaje no lastre tu alas.
Que el calendario no venga con prisas.
Que el diccionario detenga las balas.

Que las persianas corrijan la aurora.
Que gane el "quiero" la guerra del "puedo".
Que los que esperan no cuenten las horas.
Que los que matan se mueran de miedo.

Que el fin del mundo te pille bailando.
Que el escenario me tiña las canas.
Que nunca sepas ni cómo ni cuándo,
ni ciento volando, ni ayer ni mañana.

Que el corazón no se pase de moda.
Que los otoños te doren la piel.
Que cada noche sea noche de bodas.
Que no se ponga la luna de miel.
Que todas las noches sean noches de bodas.
Que todas les lunas sean lunas de miel.

Que las verdades no tengan complejos.
Que las mentiras parezcan mentiras.
Que no te den la razón los espejos.
Que te aproveche mirar lo que miras.

Que no se ocupe de ti el desamparo.
Que cada cena sea tu última cena.
Que ser valiente no salga tan caro.
Que ser cobarde no valga la pena.

Que no te compren por menos de nada.
Que no te vendan amor sin espinas.
Que no te duerman con cuentos de hadas.
Que no te cierren el bar de la esquina.

Que el corazón no se pase de moda.
Que los otoños te doren la piel.
Que cada noche sea noche de bodas.
Que no se ponga la luna de miel.

Que todas las noches sean noches de boda.
Que todas las lunas sean lunas de miel.

“Noches de boda”, del cantante y compositor español Joaquín Sabina.
http://www.youtube.com/watch?v=a_mtIhEuppg

Περιφρόνηση / Desprecio

Η χειρότερη περιφρόνηση είναι η έλλειψη εκτίμησης.
♫
El peor desprecio es la falta de aprecio.

Διευθύνσεις / Direcciones

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη.
♫
Todos los caminos conducen a Roma.

Ενδιαφέρον / Interés

Μου κάνει κλικ.
♫
Me hace tilín.

Αν εσύ μου πεις «έλα» / Si tú me dices "ven"

Αν εσύ μου πεις «έλα», τα αφήνω όλα.
Αν εσύ μου πεις «έλα», όλα θα είναι για εσένα.
Τις στιγμές μου τις πιό κρυφές
επίσης θα σου τις δώσω.
Τα μυστικά μου, που είναι λίγα,
θα είναι επίσης δικά σου.

Αν εσύ μου πεις «έλα», όλα θα αλλάξουν.
Αν εσύ μου πεις «έλα», θα υπάρχει ευτυχία.
Αν εσύ μου πεις «έλα», αν εσύ μου πεις «έλα»...

Μην σταματάς την στιγμή λόγω των αναποφασιστικοτήτων
για να ενώσουμε ψυχή με ψυχή, καρδιά με καρδιά.
Να γελάω μαζί σου ενώπιον οτιδήποτε πόνου,
να κλαίω μαζί σου, να κλαίω μαζί σου,
θα είναι η διάσωσή μου.

Αλλά αν εσύ μου πεις «έλα», τα αφήνω όλα.
Να μην γίνεται αργά για εσένα
και να βρεθείς στον δρόμο
χαμένη, δίχως πορεία και στη λάσπη.
Αν εσύ μου πεις «έλα», τα αφήνω όλα.

Μην σταματάς την στιγμή λόγω των αναποφασιστικοτήτων
για να ενώσουμε ψυχή με ψυχή, καρδιά με καρδιά.
Να γελάω μαζί σου ενώπιον οτιδήποτε πόνου,
να κλαίω μαζί σου, να κλαίω μαζί σου,
θα είναι η διάσωσή μου.

Αλλά αν εσύ μου πεις «έλα», τα αφήνω όλα.
Να μην γίνεται αργά για εσένα
και να βρεθείς στον δρόμο
χαμένη, δίχως πορεία και στη λάσπη.
Αν εσύ μου πεις «έλα», τα αφήνω όλα.

«Λάσπη» ή «Αν εσύ μου πεις "έλα"», μπολερό του μεξικάνικου συγκροτήματος Λος Πάντσος.
http://www.youtube.com/watch?v=aOe4Y6mX5zQ
♫
Si tú me dices "ven", lo dejo todo.
Si tú me dices "ven", será todo para ti.
Mis momentos más ocultos
también te los daré.
Mis secretos, que son pocos,
serán tuyos también.

Si tú me dices "ven", todo cambiará.
Si tú me dices "ven", habrá felicidad.
Si tú me dices "ven", si tú me dices "ven"...

No detengas el momento por la indecisiones
para unir alma con alma, corazón con corazón.
Reir contigo ante cualquier dolor,
llorar contigo, llorar contigo,
será mi salvación.

Pero si tú me dices "ven", lo dejo todo.
Que no se te haga tarde
y te encuentres en la calle
perdida, sin rumbo y en el lodo.
Si tú me dices "ven", lo dejo todo.

No detengas el momento por la indecisiones
para unir alma con alma, corazón con corazón.
Reir contigo ante cualquier dolor,
llorar contigo, llorar contigo,
será mi salvación.

Pero si tú me dices "ven", lo dejo todo.
Que no se te haga tarde
y te encuentres en la calle
perdida, sin rumbo y en el lodo.
Si tú me dices "ven", lo dejo todo.

"Lodo" o "Si tú me dices «ven»", bolero del grupo mexicano Los Panchos.
http://www.youtube.com/watch?v=aOe4Y6mX5zQ

Με προσοχή / Con cuidado

Έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα.
♫
Me ando con mil ojos.

Hσυχία / Tranquilidad

Η μουσική εξημερώνει τα ήθη.
♫
La música amansa a las fieras.

Η ταβέρνα του Βούδα / La taberna del Buda

Είναι ένα άθλιο μέρος
στο οποίο συναθροίζονται κάθε βράδυ οι ίδιοι.
Γράφονται σενάρια, μαύρα μυθιστορήματα,
γράφονται σελίδες κόλπων και τρόπων.

Ανοίγει η πόρτα, γίνεται ομίχλη.
Ανάμεσα στους καπνούς και στα αρώματα κάποιος μπαίνει.
Κάποιοι κοιτάζονται, άλλοι αναρωτιούνται:
«Ποιός είναι ο τύπος που είναι ίδιος ο Βούδας;»
«Ποιός είναι ο τύπος που είναι ίδιος ο Βούδας;»

Σε μια γωνία ένας φυλακισμένος.
Ακριβώς στο πάγκο, απέναντι, είναι ένας συμβολαιογράφος.
Ένας χωρισμένος με μια χήρα
κάνει παρέα με την φίλη της χήρας.
Κάνει παρέα με την φίλη της χήρας.

Και είναι ένας κοσμήτορας επίσης.
Και ένας δικηγόρος επίσης.
και ένας αστυνόμος περιστοιχισμένος από κλέφτες.
και μια πριγκήπισσα και μια Πορτογάλα
που γίνονται ένα τίποτα άμα βγάλουν τα τακούνια.

Και είναι ένας κοσμήτορας επίσης.
Και ένας δικηγόρος επίσης.
και ένας αστυνόμος περιστοιχισμένος από κλέφτες.
και μια πριγκήπισσα και μια Πορτογάλα
που γίνονται ένα τίποτα άμα βγάλουν τα τακούνια.

Ένα ανδρόγυνο με καλή σχέση.
Σε μόλις ένα μέτρο η ερωμένη του άνδρα.
Αυτός, πολύ ήσυχος, αποκρύβει.
Αυτή προσεκτική γιατί είδε έναν παλιό φίλο.
Αυτή προσεκτική γιατί είδε έναν παλιό φίλο.

Έίναι τρεις τραπεζίτες. Φοράνε γραβάτα.
Είναι παντρεμένοι. Τα δαχτυλίδια καλά φυλαγμένα.
Τρεις Ιταλίδες δεν το κρύβουν,
ρίχνουν κλήρο για τους τρεις με τις γραβάτες.
Ρίχνουν κλήρο για τους τρεις τις γραβάτες.

Και είναι ένας κοσμήτορας επίσης.
Και ένας δικηγόρος επίσης.
και ένας αστυνόμος περιστοιχισμένος από κλέφτες.
και μια πριγκήπισσα και μια Πορτογάλα
που γίνονται ένα τίποτα άμα βγάλουν τα τακούνια.

Και είναι ένας κοσμήτορας επίσης.
Και ένας δικηγόρος επίσης.
και ένας αστυνόμος περιστοιχισμένος από κλέφτες.
και μια πριγκήπισσα και μια Πορτογάλα
που γίνονται ένα τίποτα άμα βγάλουν τα τακούνια.

Και είναι ένας κοσμήτορας επίσης.
Και ένας δικηγόρος επίσης.
και ένας αστυνόμος περιστοιχισμένος από κλέφτες.
και μια πριγκήπισσα και μια Πορτογάλα
που γίνονται ένα τίποτα άμα βγάλουν τα τακούνια.

Και είναι ένας κοσμήτορας.
Και ένας δικηγόρος.
και ένας αστυνόμος περιστοιχισμένος από κλέφτες.
και μια πριγκήπισσα και μια Πορτογάλα
που γίνονται ένα τίποτα άμα βγάλουν τα τακούνια.

Και είναι ένας κοσμήτορας επίσης.
Και ένας δικηγόρος επίσης.
και ένας αστυνόμος περιστοιχισμένος από κλέφτες.
και μια πριγκήπισσα και μια Πορτογάλα
που γίνονται ένα τίποτα άμα βγάλουν τα τακούνια.

«Η ταβέρνα του Βούδα», του ισπανού συγκροτήματος Καφέ Κιχάνο.
http://www.youtube.com/watch?v=nDNBj8Uq2mY
♫
Es un local de mala muerte
donde se juntan cada noche los de siempre.
Se escriben guiones, novelas negras,
se escriben páginas de trucos y maneras

Se abre la puerta, se hace la niebla.
Entre los humos y perfumes alguien entra.
Unos se miran, otros preguntan:
"¿Quién es el tipo que parece el mismo Buda?"
"¿Quién es el tipo que parece el mismo Buda?"

En una esquina un presidiario.
Justo en la barra, enfrente, hay un notario.
Un separado con una viuda
hace pareja con la amiga de la viuda.
Hace pareja con la amiga de la viuda.

Y hay un decano también.
Y un abogado también.
Y un policía rodeado de ladrones.
Y una princesa y una portuguesa
que en nada quedan si se quitan los tacones.

Y hay un decano también.
Y un abogado también.
Y un policía rodeado de ladrones.
Y una princesa y una portuguesa
que en nada quedan si se quitan los tacones.

Un matrimonio bien avenido.
A sólo un metro la querida del marido.
Él, bien tranquilo, disimulando.
Ella pendiente porque ha visto a un viejo amigo.
Ella pendiente porque ha visto a un viejo amigo.

Hay tres banqueros. Van con corbata.
Están casados. Los anillos bien guardados.
Tres italianas no se recatan,
se echan a suertes a los tres de las corbatas.
Se echan a suertes a los tres de las corbatas.

Y hay un decano también.
Y un abogado también.
Y un policía rodeado de ladrones.
Y una princesa y una portuguesa
que en nada quedan si se quitan los tacones

Y hay un decano también.
Y un abogado también.
Y un policía rodeado de ladrones.
Y una princesa y una portuguesa
que en nada quedan si se quitan los tacones.

Y hay un decano también.
Y un abogado también.
Y un policía rodeado de ladrones.
Y una princesa y una portuguesa
que en nada quedan si se quitan los tacones.

Y hay un decano.
Y un abogado.
Y un policía rodeado de ladrones.
Y una princesa y una portuguesa
que en nada quedan si se quitan los tacones.

Y hay un decano también.
Y un abogado también.
Y un policía rodeado de ladrones.
Y una princesa y una portuguesa
que en nada quedan si se quitan los tacones.

"La taberna del Buda", del grupo español Café Quijano.
http://www.youtube.com/watch?v=nDNBj8Uq2mY

Αιτιοκρατία / Determinismo

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
♫
Nada es por casualidad.

Δίχως χαρτιά / Sin documentos

Άφησέ με να περάσω δια μέσου του ανέμου δίχως χαρτιά,
και θα το κάνω για τον καιρό που είχαμε,
γιατί δεν έχει μείνει διέξοδος,
γιατί φαίνεσαι αποκοιμισμένη,
γιατί ψάχνοντας το γέλιο σου θα περνούσα όλη τη ζωή μου.

Θέλω να είμαι ο μόνος που σου δαγκώνει το στόμα.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μαζί σου δεν θα τελειώσει.

Άφησέ με να σου κλείσω τα μάτια αυτό το βράδυ
και αύριο θα έρθω με ένα τσιγάρο στο κρεβάτι,
γιατί δεν έχω άλλες προθέσεις
από το να συνεχίζω να πίνω από αυτό το ποτήρι,
που δεν είναι και τόσο σπασπένο.

Θέλω να είμαι ο μόνος που σου δαγκώνει το στόμα.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μαζί σου δεν θα τελειώσει.

Γιατί έτσι, γιατί έτσι, γιατί έτσι,
γιατί σ΄αυτή τη ζωή δεν θέλω να περάσω
μια ολόκληρη μέρα χωρίς εσένα.
Γιατί έτσι, γιατί έτσι, γιατί έτσι.
γιατί ενώ σε περιμένω για εσένα πεθαίνω
και δεν θέλω να συνεχίζω έτσι.

Άφησέ με να περάσω δια μέσου του ανέμου δίχως χαρτιά,
και θα το κάνω για τον καιρό που είχαμε,
γιατί δεν έχει μείνει διέξοδος,
γιατί φαίνεσαι αποκοιμισμένη,
γιατί ψάχνοντας το γέλιο σου θα περνούσα όλη τη ζωή μου.

Θέλω να είμαι ο μόνος που σου δαγκώνει το στόμα.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μαζί σου δεν θα τελειώσει.

Γιατί έτσι, γιατί έτσι, γιατί έτσι,
γιατί σ΄αυτή τη ζωή δεν θέλω να περάσω
πάνω από μια ολόκληρη μέρα χωρίς εσένα.
Γιατί έτσι, γιατί έτσι, γιατί έτσι.
γιατί ενώ σε περιμένω για εσένα πεθαίνω
και δεν θέλω να συνεχίζω έτσι.

Θέλω να είμαι ο μόνος που σου δαγκώνει το στόμα.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μαζί σου δεν θα τελειώσει.

Θέλω να είμαι ο μόνος που σου δαγκώνει το στόμα.
Θέλω να ξέρω ότι η ζωή μαζί σου δεν θα τελειώσει.

Γιατί έτσι, γιατί έτσι,
γιατί σ΄αυτή τη ζωή δεν θέλω να περάσω
πάνω από μια ολόκληρη μέρα χωρίς εσένα.
Γιατί έτσι, γιατί έτσι, γιατί έτσι.
γιατί ενώ σε περιμένω για εσένα πεθαίνω
και δεν θέλω να συνεχίζω έτσι.

«Δίχως χαρτιά», του ισπανοαργεντίνικου συγκροτήματος Λος Ροντρίγκεθ.
http://www.youtube.com/watch?v=BM12OLCpCYY
♫
Déjame atravesar el viento sin documentos,
que lo haré por el tiempo que tuvimos,
porque no queda salida,
porque pareces dormida,
porque buscando tu sonrisa estaría toda mi vida.

Quiero ser el único que te muerda la boca.
Quiero saber que la vida contigo no va a terminar.

Déjame que te cierre esta noche los ojos
y mañana vendré con un cigarro a la cama,
porque no tengo más intenciones
que seguir bebiendo de esta copa,
que no está tan rota.

Quiero ser el único que te muerda la boca.
Quiero saber que la vida contigo no va a terminar.

Porque sí, porque sí, porque sí,
porque en esta vida no quiero pasar
un día entero sin ti.
Porque sí, porque sí, porque sí,
porque mientras te espero por ti me muero
y no quiero seguir así.

Déjame atravesar el viento sin documentos,
que lo haré por el tiempo que tuvimos,
porque no queda salida,
porque pareces dormida,
porque buscando tu sonrisa estaría toda mi vida.

Quiero ser el único que te muerda la boca.
Quiero saber que la vida contigo no va a terminar.

Porque sí, porque sí, porque sí,
porque en esta vida no quiero pasar
más de un día entero sin tí.
Por que sí, porque sí, porque sí,
porque mientras te espero por ti me muero
y no quiero seguir así.

Quiero ser el único que te muerda la boca.
Quiero saber que la vida contigo no va a terminar.

Quiero ser el único que te muerda la boca.
Quiero saber que la vida contigo no va a terminar.

Porque sí, porque sí,
porque en esta vida no quiero pasar
más de un día entero sin tí.
Por que sí, porque sí, porque sí,
porque mientras te espero por ti me muero
y no quiero seguir así.

"Sin documentos", del grupo hispanoargentino Los Rodríguez.
http://www.youtube.com/watch?v=BM12OLCpCYY

Κοκαλιάρα / Flaca

Κοκαλιάρα,
μην μου καρφώνεις
τα στιλέτα σου
στην πλάτη
τόσο βαθιά.
Δεν με πονάνε,
κακό δεν μου κάνουνε.

Μακριά,
στο κέντρο
της γης,
οι ρίζες
του έρωτα
εκεί που ήταν
θα μείνουν.

Ανάμεσα σε «μην με ξεχάσεις» άφησα ξεχασμένους τους Απριλίους μας,
στο βάθος της ντουλάπας
του δωματίου των καλεσμένων.
Ήταν μια χρυσή εποχή,
ένα καλύτερο παρελθόν.

Αν και σχεδόν κάνω λάθος και σου λέω σιγά σιγά «μην μου λες ψέματα,
μην μου λες την αλήθεια,
μην σιωπήσεις,
μην υψώνεις τη φωνή σου,
ούτε μη μου ζητάς συγγνώμη».

Αν και σχεδόν παραδέχομαι ότι ήμουν σκυλήσιος παρτενέρ,
ένας ιδανικός σκύλος
που έμαθε να γαυγίζει
και να γυρίζει στο σπίτι,
για να μπορεί να τρώει.

Κοκαλιάρα,
μην μου καρφώνεις
τα στιλέτα σου
στην πλάτη
τόσο βαθιά.
Δεν με πονάνε,
κακό δεν μου κάνουνε.

Μακριά,
στο κέντρο
της γης,
οι ρίζες
του έρωτα
εκεί που ήταν
θα μείνουν.

«Κοκαλιάρα», του Αργεντινού τραγουδιστή και συνθέτη Ανδρές Καλαμάρο.
http://www.youtube.com/watch?v=7E6KHFNxaI4
♫
Flaca,
no me claves
tus puñales
por la espalda
tan profundo.
No me duelen,
no me hacen mal.

Lejos,
en el centro
de la tierra,
las raíces
del amor
donde estaban
quedarán.

Entre "no me olvides" me dejé nuestros abriles olvidados,
en el fondo del placar
del cuarto de invitados.
Eran tiempos dorados,
un pasado mejor.

Aunque casi me equivoco y te digo poco a poco "no me mientas,
no me digas la verdad,
no te quedes callada,
no levantes la voz
ni me pidas perdón".

Aunque casi te confieso que también he sido un perro compañero,
un perro ideal
que aprendió a ladrar
y a volver al hogar,
para poder comer.

Flaca,
no me claves
tus puñales
por la espalda
tan profundo.
No me duelen,
no me hacen mal.

Lejos,
en el centro
de la tierra,
las raíces
del amor
donde estaban
quedarán.

«Flaca», del cantante y compositor argentino Andrés Calamaro.
http://www.youtube.com/watch?v=7E6KHFNxaI4

Λουκία / Lucía

Πετάει αυτό το τραγούδι
για εσένα, Λουκία.
Η πιό όμορφη ιστορία έρωτα
που είχα και θα έχω.

Είναι γράμμα έρωτα
που το παίρνει ο άνεμος,
στη φωνή μου βαμμένο,
στο πουθενά,
σε κανά γραμματοκιβώτιο.

Δεν υπάρχει τίποτα πιό όμορφο
από ό,τι ποτέ δεν είχα,
τίποτα πιό αγαπημένο
από ό,τι έχασα.
Συγχώρησέ με αν
ακόμη ψάξω στην άμμο
ένα πανσέλινο
που γρατσούνιζε την θάλασσα...

Και άμα καμία φορά ήμουν διαβατάρικο πουλί,
το ξέχασα για να στεγάσω στα χέρια σου.
Άμα καμία φορά ήμουν όμορφος και ήμουν καλός,
ήταν εμπλεκόμενος στο λαιμό σου και στο στήθος σου.

Άμα καμία φορά ήμουν σοφός σε αγάπες,
το έμαθα από τα τραγουδιστά σου χείλη.
Άμα καμία φορά αγάπησα,
άμα καμία μέρα,
μετά να αγαπήσω, αγάπησα,
ήταν μαζί σου, Λουκία,
Λουκία...

Οι αναμνήσεις είναι
κάθε μέρα πιό πολύ γλυκές,
η λήθη μόνο
πήρε το μισό,
και η σκιά σου ακόμη
μπένει στο κρεβάτι μου
με το σκοτάδι,
ανάμεσα στο μαξιλάρι μου
και την μοναξιά μου.

«Λουκία», του Ισπανού τραγουδιστή και συνθέτη Ιωάν Μανουέλ Σερράτ.
http://www.youtube.com/watch?v=hN58ejKFU7c
♫
Vuela esta canción
para ti, Lucía.
La más bella historia de amor
que tuve y tendré.

Es una carta de amor
que se lleva el viento,
pintada en mi voz,
a ninguna parte,
a ningún buzón.

No hay nada más bello
que lo que nunca he tenido,
nada más amado
que lo que perdí.
Perdóname si
aún busco en la arena
una luna llena
que arañaba el mar...

Y si alguna vez fui un ave de paso,
lo olvidé pa' anidar en tus brazos.
Si alguna vez fui bello y fui bueno,
fue enredado en tu cuello y tus senos.

Si alguna vez fui sabio en amores,
lo aprendí de tus labios cantores.
Si alguna vez amé,
si algún día,
después de amar, amé,
fue contigo, Lucía,
Lucía...

Los recuerdos son
cada día más dulces,
el olvido sólo
se llevó la mitad,
y tu sombra aún
se mete en mi cama
con la oscuridad,
entre mi almohada
y mi soledad.

«Lucía», del cantante y compositor español Joan Manuel Serrat.
http://www.youtube.com/watch?v=hN58ejKFU7c

Μακάρι / Ojalá

Μακάρι να μην αγγίζουν το σώμα σου τα φύλλα όταν πέφτουν,
για να μη μπορείς να τα μεταμορφώνεις σε κρύσταλλο.
Μακάρι η βροχή να πάψει να είναι θαύμα που κατεβαίνει πάνω στο σώμα σου.
Μακάρι το φεγγάρι να μπορεί να βγαίνει χωρίς εσένα.
Μακάρι η γή να μην φιλάει τα βήματά σου.

Μακάρι να τελειώσει το σταθερό σου βλέμμα
την ακριβή λέξη, το τέλειο χαμόγελο.
Μακάρι να γίνει κάτι να σε σβήσει ξαφνικά·
ένα τυφλωτικό φως, ένας πυροβολισμός χιονιού.
Μακάρι τουλάχιστον να με πάρει ο θάνατος,
για να μην σε βλέπω τόσο πολύ, για να μην σε βλέπω πάντα,
σε όλα τα δευτερόλεπτα, σε όλα τα οράματα.
Μακάρι να μην μπορώ να σε αγγίζω ούτε με τραγούδια.

Μακάρι η αυγή να μην βγάζει κραυγές να πέφτουν πάνω στην πλάτη μου.
Μακάρι να ξεχάσει το όνομά σου αυτή η φωνή.
Μακάρι οι τοίχοι να μην κατακρατούν τον θόρυβό σου κουρασμένου δρόμου.
Μακάρι η επιθυμία να φύγει πίσω από εσένα,
στο παλιό σου κράτος αποθανόντων και λουλουδιών.

Μακάρι να τελειώσει το σταθερό σου βλέμμα
την ακριβή λέξη, το τέλειο χαμόγελο.
Μακάρι να γίνει κάτι να σε σβήσει ξαφνικά·
ένα τυφλωτικό φως, ένας πυροβολισμός χιονιού.
Μακάρι τουλάχιστον να με πάρει ο θάνατος,
για να μην σε βλέπω τόσο πολύ, για να μην σε βλέπω πάντα,
σε όλα τα δευτερόλεπτα, σε όλα τα οράματα.
Μακάρι να μην μπορώ να σε αγγίζω ούτε με τραγούδια.
Μακάρι να γίνει κάτι να σε σβήσει ξαφνικά·
ένα τυφλωτικό φως, ένας πυροβολισμός χιονιού.
Μακάρι τουλάχιστον να με πάρει ο θάνατος,
για να μην σε βλέπω τόσο πολύ, για να μην σε βλέπω πάντα,
σε όλα τα δευτερόλεπτα, σε όλα τα οράματα.
Μακάρι να μην μπορώ να σε αγγίζω ούτε με τραγούδια.

«Μακάρι», τραγούδι αντί των Η.Π.Α. του Κουβανέζου επαναστάτη τραγουδιστή και συνθέτη Σίλβιο Ροντρίγκεθ.
http://www.youtube.com/watch?v=Ok_wnW9YBrE
♫
Ojalá que las hojas no te toquen el cuerpo cuando caigan,
para que no las puedas convertir en cristal.
Ojalá que la lluvia deje de ser milagro que baja por tu cuerpo.
Ojalá que la luna pueda salir sin ti.
Ojalá que la tierra no te bese los pasos.

Ojalá se te acabe la mirada constante,
la palabra precisa, la sonrisa perfecta.
Ojalá pase algo que te borre de pronto:
una luz cegadora, un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos que me lleve la muerte,
para no verte tanto, para no verte siempre,
en todos los segundos, en todas las visiones.
Ojalá que no pueda tocarte ni en canciones.

Ojalá que la aurora no dé gritos que caigan en mi espalda.
Ojalá que tu nombre se le olvide a esa voz.
Ojalá las paredes no retengan tu ruido de camino cansado.
Ojalá que el deseo se vaya tras de ti,
a tu viejo gobierno de difuntos y flores.

Ojalá se te acabe la mirada constante,
la palabra precisa, la sonrisa perfecta.
Ojalá pase algo que te borre de pronto:
una luz cegadora, un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos que me lleve la muerte,
para no verte tanto, para no verte siempre,
en todos los segundos, en todas las visiones.
Ojalá que no pueda tocarte ni en canciones.
Ojalá pase algo que te borre de pronto:
una luz cegadora, un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos que me lleve la muerte,
para no verte tanto, para no verte siempre,
en todos los segundos, en todas las visiones.
Ojalá que no pueda tocarte ni en canciones.

“Ojalá”, canción contra los EE.UU. del cantante y compositor revolucionario cubano Silvio Rodríguez.
http://www.youtube.com/watch?v=Ok_wnW9YBrE

Οι πλατείες / Las plazas

Οι πλατείες υπάρχουν και χωρίς εμάς.
Τα παγκάκια δεν ξηλώνονται όταν παύουν τα ραντεβού μας.
Τα πλακάκια είναι 207,
ακόμα κι όταν δεν τα μετρά η αναμονή μας.
Οι κίτρινες λάμπες δεν σβήνουν
όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια στο παρελθόν.
Τα δέντρα στέκουν πάντα εκεί
οι κορμοί τους τραχιοί απ΄το πέρασμα των χρόνων,
ακόμα κι όταν εμείς δεν χαράζουμε πάνω τους το «για πάντα» μας.
Τα φύλλα τους αλλάζουν χρώματα στις εποχές· πράσινα, κίτρινα, μαβιά,
ακόμα κι όταν εμείς έχουμε τραβήξει Χ με μάυρο μαρκαδόρο ανεξίτηλο.
Κι όταν τον χειμώνα πέφτουν
τα κλαδιά δεν ντρέπονται για τη γυμνία τους.
Μένουν χέρια περήφανα που απλώνονται στον ουρανό,
ενώ εμείς στρέφουμε το βλέμα κάτω, μέσα, στον χειμώνα μας τον αειθαλή.
Οι πλατείες κάδοι ανακύκλωσης
χάρτινων όρκων και γυάλινου έρωτα –
εύθραυστοι και άθραυστοι μαζί.
Οι πλατείες χωνευτήρια στιγμών,
βιομηχανίες συναισθημάτων... από την παραγωγή στην κατανάλωση.
Καθρέφτες οι πλατείες
παιδιών που μπλέκουν τα χέρια, τις ματιές, τις ανάσες, τις καρδιές τους.
Ρουφήχτρες οι πλατείες
και μουσεία σκιών που κάποτε έγιναν ένα.

Από το περιοδικό «Καλειδοσκόπιο», Οκτώβριος/Ιανουάριος 2003, τεύχος 14. Ανώνυμο.
♫
Las plazas existen incluso sin nosotros.
Los bancos no se desmontan cuando terminan nuestras citas.
Las baldosas son 207,
incluso cuando no las cuenta nuestra espera.
Las lámparas amarillas no se apagan
por más que cerremos los ojos al pasado.
Los árboles siempre dejarán ahí
sus troncos embrutecidos por el paso de los años,
incluso cuando nosotros no grabemos encima de ellos nuestro “para siempre”.
Sus hojas cambian de color con las estaciones: verdes, amarillas, malva,
incluso cuando nosotros hayamos hecho una X con rotulador negro permanente.
Y cuando en invierno se caen
las ramas no se avergüenzan de su desnudez.
Permanecen como brazos orgullosos que se alargan hacia el cielo,
mientras que nosotros volvemos la mirada hacia abajo, dentro, hacia nuestro perenne invierno.
Las plazas contenedores de reciclaje
de juramentos de papel y amores de cristal –
frágiles y resistentes a la par.
Las plazas crisoles de instantes,
industrias de sentimientos… desde la producción hasta el consumo.
Espejos las plazas
de niños que entretejen sus manos, sus miradas, sus alientos, sus corazones.
Remolinos las plazas
y museos de sombras que en algún momento fueron una.

De la revista “Caleidoscopio”, octubre/enero 2003, número 14. Anónimo.

Πάμε / Anda

Πάμε,
βγάλε το φόρεμα,
τα λουλούδια και τις παγίδες,
βάλε την γυμνή
βία που αποκρύπτεις
και έλα στα χέρια μου,
να αφήσουμε τα γεγονότα,
να είμαστε ένα ερωτευμένο σώμα.

Πάμε,
άφησέ με να ανακαλύψω τα βουνά του χάρτη σου,
η μυστική
λαγνεία της ψυχής σου,
και έλα στα χέρια μου,
να αφήσουμε τα γεγονότα,
να είμαστε ένα ερωτευμένο σώμα.

Πάμε,
ζήτησέ μου να παραβιάσω
τους νόμους που σ΄ενσαρκώνουν,
να μην μείνει ανέγγιχτος
στη μάχη ούτε ένας πόρος,
και έλα στα χέρια μου,
να αφήσουμε τα γεγονότα,
να είμαστε ένα ερωτευμένο σώμα.

Πάμε,
πες μου ό,τι νιώθεις,
μην φοβάσαι να με σκοτώσει,
γιατί μόνο ως σπαθιά
τα χείλη σου καταλαβαίνω,
και έλα στα χέρια μου,
να αφήσουμε τα γεγονότα,
να είμαστε ένα ερωτευμένο σώμα.

«Πάμε», του Ισπανού τραγουδιστή και συνθέτη Λουίς Εντουάρντο Άουτε.
http://www.youtube.com/watch?v=H_7x70Lr5nE
♫
Anda,
quítate el vestido
las flores y las trampas,
ponte la desnuda
violencia que recatas,
y ven a mis brazos,
dejemos los datos,
seamos un cuerpo enamorado.

Anda,
deja que descubra
los montes de tu mapa,
la concupiscencia
secreta de tu alma,
y ven a mis brazos,
dejemos los datos,
seamos un cuerpo enamorado.

Anda,
pídeme que viole
las leyes que te encarnan,
que no quede intacto
ni un poro en la batalla,
y ven a mis brazos,
dejemos los datos,
seamos un cuerpo enamorado.

Anda,
dime lo que sientes,
no temas si me mata,
que yo sólo entiendo
tus labios como espadas,
y ven a mis brazos,
dejemos los datos,
seamos un cuerpo enamorado.

«Anda», del cantante y compositor español Luis Eduardo Aute.
http://www.youtube.com/watch?v=H_7x70Lr5nE

Μακριά στην Ισπανία / Lejos, en España

Μακριά στην Ισπανία, όλε!
Έχει ψηλά βουνά
Και θάλασσα πλατιά
Και ήλιο λαμπερό
Έχει κρασί καλό
Κιθάρες τραγουδούν
Και οι ταυρομάχοι ορμούν
Όλε!

Τραγούδι που μάθαμε στην κατασκήνωση.
Αφιερωμένο στον Ούρι...

¡Lejos, en España, ole!
Hay montañas altas
y mar amplia
y sol brillante
Hay buen vino
Las guitarras cantan
Y los toreros se lanzan
¡ole!

Canción que aprendimos en el campamento.
Dedicada a Uri...

Ήταν κρασιά / Eran vinos

Τα ξίδια
ήταν κρασιά πριν να
γίνουν ξίδια.

Και έτσι η αγάπη σου
ήταν γλυκιά, αρωματική
και μεθυστική.

Οι αγάπες
ήταν κρασιά πριν να
γίνουν ξίδια.

Νταβίντ Ερρέρα και Χεσούς Ερρέρα.
♫
Los vinagres
eran vinos antes de
ser vinagres.

Y así tu amor
era dulce, afrutado
y embriagador.

Los amores
eran vinos antes de
ser vinagres.

David Herrera y Jesús Herrera.

Έτσι είναι / Así es

Ήρθες και έφυγες. Έτσι είναι η ζωή.

Έφυγες και έφυγες. Έτσι είναι ο θάνατος.
♫
Viniste y te fuiste. Así es la vida.

Te fuiste y te fuiste. Así es la muerte.

Χάλια / Fatal

Κοίταξέ την πώς σερβίρει, πιό λευκή κι απ' την ποδιά της.
Πώς κρατάει ψηλά το δίσκο και την αξιοπρέπειά της.
Ροδανθός μες' στα ρεμάλια και θεά μες' στους θνητούς.
Η παγίδα για να γίνεις πάλι χάλια.

Που ήδη νιώθεις σαν τον Κάγκνεϊ μπροστά στη Ρίτα Χέιγουορθ.
Mες' στην τσίκνα μιας υπόγειας ζωής
διερωτάσαι αν είναι μόνη, αν φοβάται, αν θυμώνει.
Θα σου δώσει κάποιο σήμα; Μείνε κι άλλο και θα δεις.

Σε ρωτάει: «θα πιείτε κάτι;», και το ακούς σαν να 'ναι ποίημα.
Λες: «δεν ξέρω, ό,τι να 'ναι, όπως να 'ναι». Θα 'ναι κρίμα
να σ' την πάρει κάποιος άλλος ενώ εσύ πρώτος αισθάνθηκες
του βυθού της τα κοράλλια.
Μα ίσως πάλι όλα αυτά
να είναι κόλπο για να γίνεις πάλι χάλια.

Μα κι αυτή έχει έναν τρόπο να σου αδειάζει το τασάκι σου,
γελώντας με ένα αστείο που ποτέ δεν θα της πεις.
Και θες να φύγεις μα είσαι λιώμα, και στο σπίτι σου είναι ακόμα
αυτό το πέλαγος συντρίμμια της χαμένης σου ζωής.
Ένα πέλαγος μπουκάλια και βιβλία και καπνός κι όλα όσα θες να γίνεις πάλι χάλια.

Όμως κι αυτή θα έχει πονέσει, κάποιος τύπος θα είν' στη μέση,
από αυτούς στα γυμναστήρια, στης Έβγας τα πρατήρια,
που θα την ήθελε πιό χάρτινη και πιό ξανθιά και πιό γυμνή
και βέβαια ποτέ δεν θα της είπε "Σ' αγαπώ".
Απλώς θα βρήκε κάποιαν άλλη από μιαν άλλη γειτονιά
και θα την άφησαν στα μαύρα της τα χάλια.

Απόψε φεύγει κάποιο τρένο, για έναν τόπο ωραίο και ξένο,
αλλά εσύ πρώτη φορά νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν.
Χριστός γεννάται σε ένα μήνα, κι ό,τι εύχεσαι ξεκίνα.
Όλα θα 'ναι πάντα μαύρα μα θα κρύβουν μια φωτιά.
Κι αύριο εδώ θα είσαι πάλι, αχ!,
μα επιτέλους θα της πεις ότι θες μόνο για εκείνη να είσαι χάλια.

«Χάλια (invitation to the blues)», του Έλληνα τραγουδιστή και συνθέτη Φοίβου Δεληβοριά.
http://www.youtube.com/watch?v=LMXoUM_8FU8
♫
Mírala cómo sirve, más blanca que su delantal.
Cómo lleva alta la bandeja y su dignidad.
Entre las canalladas rosa y entre los mortales diosa.
La trampa para que estés de nuevo fatal.

Y ya te sientes como Cagney frente a Rita Hayworth.
En el tufillo de una vida subterránea
te preguntas si está sola, temerosa, si enfadada está.
¿Te dará alguna señal? Espera un poco y verás.

Te pregunta: "¿beberá algo?", y lo oyes como si fuera un poema.
Dices: "no sé, lo que sea, como sea". Sería una pena
que te la quitase otro mientras que tú sentiste primero
los corales de su piélago.
Pero quizás otra vez todo ello
sea un truco para para que estés fatal de nuevo.

Pero ella tiene una manera de vaciarte el cenicero,
riendo con una gracia que nunca le dirás.
Y quieres irte pero estás muerto, y en tu casa todavía está
ese mar de ruinas de tu vida perdida.
Un mar de botellas y libros y humo y todo cuanto necesitas para estar de nuevo fatal.

Y aunque ella lo habrá sentido, por medio estará algún tipo,
de esos de los gimnasios, de los establecimientos Evga,
que la querría más de cartón piedra y más rubia y más desnuda
y por supuesto nunca le habrá dicho "te quiero".
Simplemente otra habrá encontrado de algún otro vecindario
y de muy mala manera lo habrán dejado.

Esta tarde un tren parte a un bonito lugar extranjero,
pero tú por vez primera sientes que todo aquí está ocurriendo.
Cristo nace en un mes, y lo que deseas da comienzo.
Todo será siempre negro, pero esconderá un fuego.
Y mañana, ¡agh!, aquí estarás de nuevo,
pero finalmente le dirás que sólo por ella querrás estar fatal.

“Fatal (invitation to the blues)”, del cantante y compositor griego Fívos Delivoriás.
http://www.youtube.com/watch?v=LMXoUM_8FU8

Ολότητα/ Totalidad

«Όταν μπορείς να δεις κάτι ολόκληρο», είπε, «φαίνεται πάντα όμορφο. Οι πλανήτες, τα όντα… Αλλά από κοντά ο κόσμος είναι γεμάτος πέτρα και σκόνη. Κι από μέρα σε μέρα η ζωή είναι σκληρή, κουράζει, χάνεις το ιδανικό. Χρειάζεται απόσταση, μεσοδιάστημα. Ο καλύτερος τρόπος για να βλέπεις την ομορφιά της ζωής είναι να τη βλέπεις απ’ το πλεονεκτικό σημείο του θανάτου».

Ursula K. Le Guin, «Ο αναρχικός των δύο κόσμων»


“Cuando puedes ver algo completo”, dijo, “siempre parece bonito. Los planetas, los seres… Pero desde cerca el mundo está lleno de piedras y polvo. Y día a día la vida es dura, cansa, pierdes el ideal. Necesitas distancia, tiempo. La mejor manera para ver la belleza de la vida es verla desde el privilegiado punto de la muerte”.

Ursula K. Le Guin, “Los desposeídos”

Aγάπη / Amor

Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.
Κάρολος 5 ετών

Αγάπη είναι όταν λες σ' ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του, κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα.
Τζένη 8 ετών

Σε μία σχολική εκδήλωση και πριν παίξω πιάνο, μ' έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ήταν ο μόνος που το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.
Θωμάς 7 ετών


Amor es cuando vas a comer y das al otro la mitad de tus patatas fritas sin pedirle que te dé de las suyas.
Carolos 5 años

Amor es cuando dices a un chico que te gusta la camisa que lleva y él sigue llevándola cada día.
Jenny 8 años

En una función del colegio, antes de tocar el piano, me entró miedo en el escenario. Entonces miré abajo y vi a mi papá que me saludaba sonriendo. Era el único que lo hacía. Entonces se me fue el miedo.
Tomás 7 años

Τόσο ήσυχος / Tan tranquilo

Θα πάρω
και πάλι το τηγάνι
και θα μαγειρέψω τα πράγματα από κάτω
και τα καρφιά στα χέρια
και τα κέφια να κολυμπάω για ΄σένα

Τώρα δεν φοβάμαι και έχω
ένα πράγμα που ονομάζεται ματαιοδοξία
για να πυροβολήσω το πώμα των φιλιών
σε όλες τις μανίες των ρευματισμών των γέρων

Αγγίζοντας το βυθό
ό,τι ήταν βαθύ θα φτάσει
πολύ μακριά στα σύννεφα
και να πετάξω και να έχω
εκατομμύριες κόρνες να κορνάρω

Και οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο
και εγώ ήσυχος
και εγώ ήσυχος
και εγώ τόσο ήσυχος

Και το ίχνος του παπουτσιού στη μύτη
και βία και απορίες
και εγώ ήσυχος
με την σκληρή πραγματικότητα του να μπορώ
να γελώ με ΄σένα όπως και με ΄μένα

με τον εφιάλτη μου με χρώμα βανίλιας και να παίξω
το τελευταίο μου τραγούδι με κολλώδη τα δάχτυλά μου
με γεμάτη την κοιλιά μου και να περπατώ
αργά κοιτώντας τί να κοιτώ

Και οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο
και εγώ ήσυχος
και εγώ ήσυχος
και εγώ τόσο ήσυχος

Και εσύ από ΄δώ κι από ΄κεί και να είμαι φιλοφρονητικός
με όλες τις σύζυγους και να είμαι αισχρός
με όλες τις ερωμένες του μαξιλαριού μου
και εγώ ήσυχος

Και ο κόσμος που καίγεται κάθε πρωί
στον δρόμο των δέκα το πρωί
και το μελλοντικό τί να πουν τί να σκεφτούν
και εγώ ήσυχος

Και οι δικαστές και οι μέρες και τα πράγματα
που τίθενται πιό μακριά κάθε φορά
και τα φυλαχτά που τα πάνε
δύσκολα μαζί σου

Και οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο
και εγώ ήσυχος
και εγώ ήσυχος
και εγώ τόσο ήσυχος

«Τόσο ήσυχος», του ισπανικού συγκροτήματος Εσφουμάτο.
http://www.youtube.com/watch?v=aPte-U1YYV8
♫
Voy a coger
de nuevo la sartén
y cocinar las cosas desde abajo
y los clavos en las manos
y las ganas de nadar por ti

Ya no tengo miedo y tengo
una cosa que se llama vanidad
para volarle la tapa de los besos
a todas las manías de los reúmas de los viejos

Τocando fondo
lo que fuera hondo llegará
muy lejos por las nubes
y a volar y a tener
millones de bocinas que sonar

Y las calles a rabiar de gente
y yo tranquilo
y yo tranquilo
y yo tan tranquilo

Y la huella del zapato en la nariz
y prisas y dudas
y yo tranquilo
con la cruda realidad de poder
reír de ti como reir de mí

de mi pesadilla de color vainilla y tocar
mi ultima canción con los dedos pegajosos
la tripa a reventar y caminar
despacio mirando qué mirar

Y las calles a rabiar de gente
y yo tranquilo
y yo tranquilo
y yo tan tranquilo

Y tu de atrás palante y ser galante
con todas las esposas y ser sucio
con todas las amantes de mi almohada
y yo tranquilo

Y la gente que se quema todas las mañanas
por la calle de las diez de la mañana
y el futuro qué dirán que pensarán
y yo tranquilo

Y los jueces y los días y las cosas
que se ponen cada vez más lejos
y los amuletos que se ponen
a duras contigo

Y las calles a rabiar de gente
y yo tranquilo
y yo tranquilo
y yo tan tranquilo


"Tan tranquilo", del grupo español Esfumato.
http://www.youtube.com/watch?v=aPte-U1YYV8

Οι αρχές μας κατά της δουλειάς / Nuestras autoridades contra el trabajo

Όπως εσείς ξέρετε, στην Ισπανία κάθε φορά δουλεύουν λιγότεροι άνθρωποι. Δεν είναι μόνο η ανερία, που οδεύει με καλπάζουσα αύξηση και θα συνεχίζει μεγαλώνοντας. Είναι και οι μαζικές προσυνταξιοδοτήσεις, που θίγουν ήδη ανθρώπους πενήντα χρονών ή λιγότερων, και η άφθονη ποσότητα «φυσικών» συνταξιούχων που, με την φυσική προέκταση της ζωής, περνάνε ένα σωρό χρόνια απομακρυσμένοι από τις εργασιακές δραστηριότητες. Σ΄αυτό πρέπει να προστεθούν οι μεγάλες δυσκολίες των νέων για να βρούν δουλειά, με τέτοιο τρόπο που θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αυτοί που τραβάνε στην πραγματικότητα τη χώρα μπροστά είναι τα άτομα ανάμεσα στα τριάντα και στα εξήντα τους, και αυτό υπερβάλλοντας. Το φυσικό θα ήταν, οπότε, να φυλάνε εκείνη την μερίδα του πλυθησμού σαν χρυσό, να την φροντίζουν και να διευκολύνουν τα πράγματα. Να διευκολύνουν, πάνω απ΄όλα, την δυνατότητα να πραγματοποιεί την κρίσιμή της αγγαρεία, από την οποία εξαρτούνται οι άλλοι.

Δεν είναι έτσι όμως, αλλά εντελώς ανάποδα. Η Ισπανία είναι, σε αυτήν την όψη, η πιο ανεύθυνη, επιπόλαια, ηλίθια και αυτόχειρας χώρα της Ευρώπης, και ακόμα περισσότερο σε αυτήν την εποχή κρίσης στην οποία οι πολιτικοί χορταίνουν βγάζοντας άδειες λέξεις πάνω στην «κοινή προσπάθεια», «τα σθεναρά μέτρα για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση», «ο επιθυμητός συνδιασμός από παραγωγικότητα, οικονομία και κατανάλωση» και άλλες παραπλανήσεις που δεν αντιστοιχούν καθόλου τις πράξεις τους. Στον κόσμο που δουλεύει, το Κράτος –προσοχή, οι Δήμοι και οι Νομοί είναι και Κράτος- κάνει ό,τι μπορεί για να τους το παρεμποδίζει, και τα μόλις τελειωμένα Χριστούγεννα ήταν αναπάντητη απόδειξη για αυτό. Σ΄αυτήν την χώρα, ο Δεκέμβριος –έχοντας επεκταθεί μέχρι τις 7 Ιανουαρίου- απλά δεν υπάρχει για εργασιακό σκοπό. Μαζί με το τρελό τριήμερο του Συντάγματος και τα Χριστούγεννα, που διαρκούνε πλέον τρεις με τέσσερις βδομάδες, σχεδόν κανένας δεν δουλεύει. Και έχουν κακή γνώμη για τους λίγους που το κάνουν και τους εμποδίζουν για να μην το κάνουν.

Λυπάμαι που θα μιλήσω και πάλι για το θόρυβο, μα τί θέλουν αν η βασιλεία του επαναλαμβάνεται και επεκτείνεται και οι μόνοι που φαίνεται πως στενοχωριόμαστε είμαστε ένας υπηρετής και ο κύριος Φόρχες. Οι αρχές απασχολούνται με το να τον δημιουργούν και με το να τον ευνοούν, με την ενθουσιώδη συνεργασία όλων των μερίδων άνεργου πληθυσμού. Κατά την διάρκεια των Χριστουγέννων, όπως συνηθίζεται, οι δρόμοι γεμίσανε φωνακλάδες χαζούς με κόρνες που απαγορεύονται στα αυτοκίνητα αλλά όχι σ΄αυτούς, τρομπέτες και τύμπανα. Επίσης μπάντες ψευτικών μαριάτσι και τζαζίστων και χορωδίες που τραγουδάνε –ας πούμε- τρομακτικά κάλαντα. Αλλά, επιπλέον, οι Δήμοι φτιάξάνε τις σκηνές τους στους δρόμους και μας βασανίσανε με καθημερινή μουσική, σαν να μην υπάρχουν δεκάδες σάλες και εκκλησίες στις οποίες να την πέζουν. Στην πλατεία μου, για παράδειγμα, έγιναν «συναυλίες» τις μέρες 19, 20, 21, 22, 23, 25, 26, 27, 28, 29, 30 και 31 Δεκεμβρίου, δώδεκα ημερίδες(!) Τζαζ, χορωδιακές σύμπραξες, φλαμένκο, πολυφωνικές χορωδίες. Από τις οχτώ μέχρι τις εννιά στην αρχή, αλλά γύρω στις πέντε οι τεχνικοί ήχου ξεκινήσανε «να κάνουν δοκιμές», που συνίστανται στο να βάλουν με μεγάλη ένταση τραγούδια των Dire Straits και του Michael Jackson (;) ή στο να λένε την υποφυσιολογική αλληλουχία από «Γειά, ναι, ένα δύο τρία, τί κάνεις, γειά, γειά, εδώ, α, ναι, ναι, γειά, α, ναιιιι!» Ή οι ερμηνευτές ξεκινήσανε τις πρόβες τους, τότε λοιπόν για τέσσερις ώρες καθημερινά κανείς στην γειτονιά δεν κατάφερε να δουλέψει ούτε να συγκεντρωθεί. Όλα αυτά –το έχω δει από τα μπαλκόνια μου- για να έρθουν σε κάθε παράσταση τρείς και ο κούκος. Προσθέστε το ίδιο σε άλλες πλατείες, επιπλέον τα «εξωτερικά θεάματα», τα πανηγύρια, τα «γλέντια στους δρόμους» , συν τις είκοσι φάτνες -είκοσι- εξαπλωμένες στην πόλη.

Από πότε είναι αρμοδιότητα του Κράτους να διασκεδάζει τον κόσμο στους δρόμους; Το Κράτος δεν είναι για αυτά και, όμως, δεν υπάρχει ισπανικός Δήμος που να μην αφιερώσει χρήματα και χρήματα στις ονομαζόμενες «Επιτροπές Εορτασμών». Και το ίδιο θα είναι και για το Καρναβάλι, και για το Πάσχα με τις λιτανείες, και για τον Άγιο Ισίδρο στην Μαδρίτη, και μετά θα έρθουν οι ατελείωτες τοπικές γιορτές του πάρα πολύ μεγάλου καλοκαιριού. Αυτή είναι ακόμα χώρα ντεφιού, κυριολεκτικά, στην οποία όλες οι προσπάθειες των αρχών μας έχουν ως προορισμό την ευχαρίστηση της πιο οκνηρής και μη παραγωγικής μερίδας του πληθυσμού και την τιμωρία όποιου δουλεύει ακόμα. Κατά την διάρκεια αυτών των ημερών εγώ κατάφερα να το κάνω μόνο όταν ο Δήμος είχε την πρόθεση να μου το επιτρέψει. Είναι απόλυτη αδίκια: αυτός ο Δήμος είναι βουτηγμένος στα χρέη συνόλου 7.200 εκατομμύρια ευρώ, και για αυτό και επειδή έχουμε κρίση, αφιερώθηκαν στο να ξοδέψουν λεφτά για βλακείες για τους οκνηρούς και να ποινικοποιήσουν την δουλειά. Έτσι βγαίνουμε από αυτήν.

Και μαζί με τόσο βλαβερό και ηλίθιο χαράμισμα, μια πολύ ενδιαφέρουσα και μεγαλόπρεπη έκθεση, «Η Φιλοσοφική Σχολή της Μαδρίτης στη Δεύτερη Δημοκρατία. Αρχιτεκτονική και Πανεπιστήμιο κατά την διάρκεια των 30» (Κέντρο Κόμης Δούκας), πάρα τρίχα δεν έγινε -αυτή η Σχολή που ήταν το πρώτο κτήριο της Πανεπιστημιούπολης, και μόλις έκλεισε την 75ο επέτειό της- γιατί σχεδόν όλο τον προϋπολογισμό τον φάγανε για ανοησίες. Η Κοινότητα της Μαδρίτης ούτε καν συνείσφερε, και τόσο αυτή όσο και το Δημαρχείο επιτρέπουν αυτό το εμβληματικό ορθολογιστικό κτήριο, στο οποίο δίδασκαν ο Ορτέγκα, ο Θουμπίρι, ο Μενένδεθ Πιντάλ, ο Μπεστέιρο, ο Γκάος, ο Μορέντε, ο Σάντσεθ Αλμπορνόθ, ο Σαλίνας, ο Αμέρικο Κάστρο και άλλοι πολλοί, να καταστρεφεται κομμάτι κομμάτι ή να του βάζουν τρομερά μπαλώματα που μειώνουν την αξία του ή το ρημάζουν. Υποθέτω ότι οι αρχές μας δεν βλέπουν με καλό μάτι ούτε τον κόσμο που δουλεύει ούτε αυτόν που διαβάζει. Τους είναι εύκολο να εξαφανίσουν αυτές τις δύο δραστηριότητες: θόρυβος και άλλος θόρυβος , πιο πολύ μουσική για ποντίκια και πιό πολύς θόρυβος, και όλα αυτά στους δρόμους.

«Οι αρχές μας κατά της δουλειάς», του Ισπανού συγγραφέα και μεταφραστή Χαβιερ Μαρίας Φράνκο.
♫
Como ustedes saben, en España trabajan cada vez menos personas. No es solamente el paro, que va en galopante aumento y que seguirá creciendo. Son también las prejubilaciones masivas, que afectan ya a gente con cincuenta años o menos, y el abundante número de jubilados "naturales", que, con la prolongación general de la vida, pasan un montón de años retirados de las actividades laborales. A ello hay que sumar las dificultades enormes de los jóvenes para encontrar empleo, de tal manera que podría decirse que quienes tiran de verdad del país son los individuos de entre treinta y sesenta años, y eso exagerando. Lo natural sería, por tanto, que a esa franja de la población se la tuviera como a oro en paño, se la cuidara y se le facilitasen las cosas. Se le facilitase, sobre todo, la posibilidad de llevar a cabo su vital tarea, de la que todos los demás dependen.

No es así, sin embargo, sino todo lo contrario. España es, en este aspecto, el país más irresponsable, frívolo, idiota y suicida de toda Europa, y lo es aún más en esta época de crisis, en la que los políticos se hartan de soltar palabras hueras sobre "el esfuerzo de todos", "las vigorosas medidas para combatir la situación", "la deseable combinación de productividad, ahorro y consumo" y demás falacias que no se corresponden en absoluto con sus acciones. A la gente que trabaja, el Estado -ojo, los Ayuntamientos y las Comunidades Autónomas son también Estado- hace lo imposible por impedírselo, y las recién terminadas Navidades han sido irrefutable prueba de ello. En este país, diciembre -extendido hasta el 7 de enero- simplemente no existe a efectos laborales. Entre el disparatado puente de la Constitución y las Pascuas, que ya duran tres si no cuatro semanas, casi nadie pega un palo al agua. Y a los pocos que lo pegan se los mira mal y se les obstaculiza hacerlo.

Yo lamento hablar una vez más del ruido, pero qué quieren, si su reinado se reitera y amplía y a los únicos que parece preocuparnos somos un servidor y el señor Forges. Las autoridades se dedican a crearlo y a propiciarlo, con la colaboración entusiasta de todas las franjas de población desocupadas. Durante las Navidades, como es costumbre, las calles se han llenado de memos gritones, con bocinas prohibidas a los coches pero no a ellos, trompetas y tambores. También de bandas de falsos mariachis y jazzistas y de coros que entonaban -es un decir- villancicos horripilantes. Pero además los Ayuntamientos han montado sus escenarios en plena calle y nos han torturado con música diaria, como si no hubiera decenas de salas y de iglesias en las que poder tocarla. En mi plaza, sin ir más lejos, ha habido "conciertos" los días 19, 20, 21, 22, 23, 25, 26, 27, 28, 29, 30 y 31 de diciembre, ¡doce jornadas! Jazz, orfeones, flamenco, corales polifónicas. De ocho a nueve en principio, pero ya hacia las cinco los técnicos de sonido empezaban a "hacer pruebas", consistentes en poner a todo trapo canciones de Dire Straits y Michael Jackson (?) o en soltar la subnormal retahíla de "Hola, sí, uno, dos, tres, qué tal, hola, hola, aquí, ah, sí, sí, hola, ah, ¡sííí!". O bien los intérpretes iniciaban sus ensayos, así que durante cuatro horas diarias nadie del vecindario ha podido trabajar ni concentrarse. Todo esto -lo he visto desde mis balcones- para que a cada representación asistieran cien gatos ociosos a lo sumo. Añadan lo mismo en otras plazas, más los "espectáculos en el exterior", más los mercadillos-verbena, más las "marimorenas o zambombadas", más los veinte belenes -veinte- diseminados por la ciudad.

¿Desde cuándo es competencia del Estado entretener a la gente en las calles? El Estado no está para eso, y sin embargo no hay municipio español que no destine dinerales a las llamadas "Comisiones de Festejos". Y será lo mismo en Carnaval, y en Semana Santa con las procesiones, y en San Isidro en Madrid, y luego vendrán las infinitas fiestas locales del larguísimo verano. Este sigue siendo un país de pandereta, literalmente, en el que todos los esfuerzos de las autoridades van encaminados a complacer a la población más ociosa e improductiva y a castigar a la que aún trabaja. Durante estos días yo he podido hacerlo tan sólo cuando al Ayuntamiento le ha dado la gana de permitírmelo. Es el puro sinsentido: ese Ayuntamiento tiene una deuda acumulada de 7.200 millones de euros, en vista de lo cual, y de que estamos en crisis, se ha dedicado a gastar en chorradas ruidosas para los desocupados y en penalizar el trabajo. Así se sale de ella.

Y al lado de tanto despilfarro dañino e imbécil, una exposición interesantísima y magnífica, "La Facultad de Filosofía y Letras de Madrid en la Segunda República. Arquitectura y Universidad durante los años 30" (Centro Conde Duque), ha estado a punto de no celebrarse -esa Facultad fue el primer edificio de la Ciudad Universitaria, y se ha cumplido su 75º aniversario- porque casi todo el presupuesto se había ido en sandeces. La Comunidad de Madrid ni siquiera ha contribuido, y tanto ésta como el Ayuntamiento permiten que ese edificio racionalista emblemático, en el que enseñaron Ortega, Zubiri, Menéndez Pidal, Besteiro, Gaos, Morente, Sánchez Albornoz, Salinas, Américo Castro y tantos otros, se esté cayendo a pedazos o que se le pongan parches horrendos que lo desvirtúan o lo destrozan. Supongo que nuestras autoridades no sólo ven mal que la gente trabaje, sino también que estudie. Lo tienen fácil para acabar con ambas actividades: ruido y más ruido, más música ratonera y más ruido, y todo en la vía pública.

"Nuestras autoridades contra el trabajo", del escritor y traductor español Javier Marías Franco.

Πλάι σου / A tu lado

Ο χειρότερος τρόπος για να σου λείπει κάποιος είναι να κάθεσαι πλάι του ξέροντας ότι ποτέ δεν θα μπορείς να τον έχεις.

Του Κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.



♫
La peor forma de extrañar a alguien es estar sentado a su lado y saber que nunca lo podrás tener.

Del escritor colombiano Gabriel García Márquez.

Σκληρότητα / Crueldad

Ήταν κόρη, ψώνιo κόρη,
Ούτε άρρην!
Επιτέλους, στα είκοσί της,
την πήρε ένας άγνωστος
και δεν έχασα μια κόρη,
κέρδισα ένα μπάνιο,
συγχωρέστε με!

Κομμάτι από το τραγούδι «Μα τί όμορφες που ήταν» του Ισπανού τραγουδιστή και συνθέτη Χοακίν Σαμπίνα.
http://www.youtube.com/watch?v=sbLV0m4cV8A
♫
Fue niña, niña pija,
¡ni siquiera varón!
Por fin, con veinte años,
se la llevó un extraño
y no perdí una hija,
gané un cuarto de baño,
¡con perdón!

Fragmento de la canción “Pero qué hermosas eran” del cantante y compositor español Joaquín Sabina.
http://www.youtube.com/watch?v=sbLV0m4cV8A

Ουτοπία / Utopía

Κατά λάθος μπήκα σε μια ουτοπία
και δεν μπόρεσα να βγω
πήγαμε προς τον ουρανό τη θάλασσα το βουνό
και δεν μπόρεσα να βγω
δημιουργούσαμε μέλλον σύρριζα στην ψυχή
και δεν μπόρεσα να βγω

η ουτοπία πετούσε και κολυμπούσε και έτρεχε
ήταν η ίδια ένας κόσμος
και δεν μπόρεσα να βγω

στη μέση της νύχτας η ουτοπία
άλλαξε / έγινε τύχη
μεταμόρφωσε την μνήμη
σε φτωχό προάστειο
και δεν μπόρεσα να βγω

Όταν επιτέλους / δεν ξέρω πώς
βγήκα από αυτό το όνειρο
η σαγηνευτική ουτοπία δεν ήταν πια
και ο κόσμος μου πρόσφερε
κακή διάθεση και αμέλεια

«Ουτοπία», του Ουρουγουανού συγγραφέα Μάριο Βενεδέττι.
♫
Sin querer me metí en una utopía
y no pude salir
íbamos hacia el cielo el mar el monte
y no pude salir
creábamos futuro a ras de alma
y no pude salir

la utopía volaba y nadaba y corría
era ella por sí misma un universo
y no pude salir

en medio de la noche la utopía
se alteró / se hizo suerte
convirtió a la memoria
en un pobre arrabal
y no pude salir

cuando al fin / no sé cómo
salí de aquel ensueño
la utopía hechicera ya no estaba
y el mundo me ofrecía
mal humor y abandono

"Utopía", del escritor uruguayo Mario Benedetti.

Δώρο της μέθης / Don de la ebriedad

Έτσι εγώ νιώθω πως οι σκιές
ανοίγουν το φως τους, το ανοίγουν, το ανοίγουν τόσο πολύ,
που το πρωί γίνεται χωρίς αρχή
ούτε τέλος, ατέλειωτο ήδη από το σούρουπο.

Κομμάτι του δεύτερου ποιήματος του πρώτου βιβλίου της συλλογής «Δώρο της μέθης», του Ισπανού ποιητή Κλάουντιο Ροδρίγκεθ.
♫
Así yo estoy sintiendo que las sombras
abren su luz, la abren, la abren tanto,
que la mañana surge sin principio
ni fin, eterna ya desde el ocaso.

Fragmento del segundo poema del primer libro de la colección "Don de la ebriedad", del poeta español Claudio Rodríguez.

Μεγάλη απογοήτευση / Gran decepción

Πολύ κακό για το τίποτα.
♫
Mucho ruido y pocas nueces.

MAL DU DEPART

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ’ Αλγέρι και το Σφάξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Νίκος Καββαδίας



Amante ideal e indigno siempre quedaré
de los lejanos viajes y de los azules piélagos
y una noche como cualquier otra, moriré
sin rasgar la empañada línea de los horizontes.

Hacia Madrás, Singapur, Argel y Sfax
los barcos como siempre con orgullo saldrán,
y yo, inclinado en un despacho con cartas náuticas,
haré sumas en gruesos libros de contabilidad.

Nikos Kavvadías

Ελευθερία / Libertad

Δεν ελπίζω τίποτα
Δε φοβάμαι τίποτα
Είμαι λέφτερος

Επιγραφή στον τάφο του Έλληνα συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη.
♫
Nada espero
Nada temo
Soy libre

Epitafio del escritor griego Nikos Kazantzakis.

Κάτι πεθαίνει στην ψυχή / Algo se muere en el alma

Κάτι πεθαίνει στην ψυχή, όταν ένας φίλος φύγει.
Όταν ένας φίλος φύγει, κάτι πεθαίνει στην ψυχή.
Όταν ένας φίλος φύγει, κάτι πεθαίνει στην ψυχή,
όταν ένας φίλος φύγει.

Όταν ένας φίλος φύγει
και πάει αφήνοντας ένα ίχνος που δεν γίνεται να σβηστεί.
Και πάει αφήνοντας ένα ίχνος που δεν γίνεται να σβηστεί.

Μην φύγεις ακόμα, μην φύγεις σε παρακαλώ.
Μην φύγεις ακόμα, ως και η κιθάρα μου
κλαίει όταν αντίο λέει.

Ένα μαντήλι σιωπής στην ώρα της αναχώρησης.
Στην ώρα της αναχώρησης, ένα μαντήλι σιωπής.
Στην ώρα της αναχώρησης, ένα μαντήλι σιωπής,
στην ώρα της αναχώρησης.

Στην ώρα της αναχώρησης,
γιατί υπάρχουν λέξεις που πληγώνουν και δεν πρέπει να λεχθούν.
Γιατί υπάρχουν λέξεις που πληγώνουν και δεν πρέπει να λεχθούν.

Μην φύγεις ακόμα, μην φύγεις σε παρακαλώ.
Μην φύγεις ακόμα, ως και η κιθάρα μου
κλαίει όταν αντίο λέει.

Το πλοίο γίνεται μικρό ενώ απομακρύνεται στη Θάλασσα.
Ενώ απομακρύνεται στη Θάλασσα το πλοίο γίνεται μικρό.
Ενώ απομακρύνεται στη Θάλασσα το πλοίο γίνεται μικρό,
Ενώ απομακρύνεται στη Θάλασσα.

Ενώ απομακρύνεται στη Θάλασσα,
και όταν εξαφανίζεται πόσο μεγάλη είναι η μοναξιά.
Και όταν εξαφανίζεται πόσο μεγάλη είναι η μοναξιά.

Μην φύγεις ακόμα, μην φύγεις σε παρακαλώ.
Μην φύγεις ακόμα, ως και η κιθάρα μου
κλαίει όταν αντίο λέει.

Αυτό το κενό που αφήνει ο φίλος που φεύγει.
Ο φίλος που φεύγει, αυτό το κενό που αφήνει.
Ο φίλος που φεύγει, αυτό το κενό που αφήνει,
ο φίλος που φεύγει.

Ο φίλος που φεύγει
είναι σαν πηγάδι χωρίς πάτο που δεν γεμίζει ξανά.
Είναι σαν πηγάδι χωρίς πάτο που δεν γεμίζει ξανά.

Μην φύγεις ακόμα, μην φύγεις σε παρακαλώ.
Μην φύγεις ακόμα, ως και η κιθάρα μου
κλαίει όταν αντίο λέει.

«Κάτι πεθαίνει στην ψυχή», του ισπανικού συγκροτήματος Λος ντελ Ρίο.
http://www.youtube.com/watch?v=BpSsnngxGMk
♫
Algo se muere en el alma, cuando un amigo se va.
Cuando un amigo se va, algo se muere en el alma.
Cuando un amigo se va, algo se muere en el alma,
cuando un amigo se va.

Cuando un amigo se va
y va dejando una huella que no se puede borrar.
Y va dejando una huella que no se puede borrar.

No te vayas todavía, no te vayas por favor.
No te vayas todavía, que hasta la guitarra mía
llora cuando dice adiós.

Un pañuelo de silencio a la hora de partir.
A la hora de partir, un pañuelo de silencio.
A la hora de partir, un pañuelo de silencio,
a la hora de partir.

A la hora de partir,
porque hay palabras que hieren y no se deben decir.
Porque hay palabras que hieren y no se deben decir.

No te vayas todavía, no te vayas por favor.
No te vayas todavía, que hasta la guitarra mía
llora cuando dice adiós.

El barco se hace pequeño cuando se aleja en el mar.
Cuando se aleja en el mar, el barco se hace pequeño.
Cuando se aleja en el mar, el barco se hace pequeño,
cuando se aleja en el mar.

Cuando se aleja en el mar,
y cuando se va perdiendo qué grande es la soledad.
Y cuando se va perdiendo qué grande es la soledad.

No te vayas todavía, no te vayas por favor.
No te vayas todavía, que hasta la guitarra mía
llora cuando dice adiós.

Ese vacío que deja el amigo que se va.
El amigo que se va, ese vacío que deja.
El amigo que se va, ese vacío que deja,
el amigo que se va.

El amigo que se va
es como un pozo sin fondo que no se vuelve a llenar.
Es como un pozo sin fondo que no se vuelve a llenar.

No te vayas todavía, no te vayas por favor.
No te vayas todavía, que hasta la guitarra mía
llora cuando dice adiós.


"Algo se muere en el alma", del grupo español Los del Río.
http://www.youtube.com/watch?v=BpSsnngxGMk