Οι πλατείες / Las plazas

Οι πλατείες υπάρχουν και χωρίς εμάς.
Τα παγκάκια δεν ξηλώνονται όταν παύουν τα ραντεβού μας.
Τα πλακάκια είναι 207,
ακόμα κι όταν δεν τα μετρά η αναμονή μας.
Οι κίτρινες λάμπες δεν σβήνουν
όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια στο παρελθόν.
Τα δέντρα στέκουν πάντα εκεί
οι κορμοί τους τραχιοί απ΄το πέρασμα των χρόνων,
ακόμα κι όταν εμείς δεν χαράζουμε πάνω τους το «για πάντα» μας.
Τα φύλλα τους αλλάζουν χρώματα στις εποχές· πράσινα, κίτρινα, μαβιά,
ακόμα κι όταν εμείς έχουμε τραβήξει Χ με μάυρο μαρκαδόρο ανεξίτηλο.
Κι όταν τον χειμώνα πέφτουν
τα κλαδιά δεν ντρέπονται για τη γυμνία τους.
Μένουν χέρια περήφανα που απλώνονται στον ουρανό,
ενώ εμείς στρέφουμε το βλέμα κάτω, μέσα, στον χειμώνα μας τον αειθαλή.
Οι πλατείες κάδοι ανακύκλωσης
χάρτινων όρκων και γυάλινου έρωτα –
εύθραυστοι και άθραυστοι μαζί.
Οι πλατείες χωνευτήρια στιγμών,
βιομηχανίες συναισθημάτων... από την παραγωγή στην κατανάλωση.
Καθρέφτες οι πλατείες
παιδιών που μπλέκουν τα χέρια, τις ματιές, τις ανάσες, τις καρδιές τους.
Ρουφήχτρες οι πλατείες
και μουσεία σκιών που κάποτε έγιναν ένα.

Από το περιοδικό «Καλειδοσκόπιο», Οκτώβριος/Ιανουάριος 2003, τεύχος 14. Ανώνυμο.
♫
Las plazas existen incluso sin nosotros.
Los bancos no se desmontan cuando terminan nuestras citas.
Las baldosas son 207,
incluso cuando no las cuenta nuestra espera.
Las lámparas amarillas no se apagan
por más que cerremos los ojos al pasado.
Los árboles siempre dejarán ahí
sus troncos embrutecidos por el paso de los años,
incluso cuando nosotros no grabemos encima de ellos nuestro “para siempre”.
Sus hojas cambian de color con las estaciones: verdes, amarillas, malva,
incluso cuando nosotros hayamos hecho una X con rotulador negro permanente.
Y cuando en invierno se caen
las ramas no se avergüenzan de su desnudez.
Permanecen como brazos orgullosos que se alargan hacia el cielo,
mientras que nosotros volvemos la mirada hacia abajo, dentro, hacia nuestro perenne invierno.
Las plazas contenedores de reciclaje
de juramentos de papel y amores de cristal –
frágiles y resistentes a la par.
Las plazas crisoles de instantes,
industrias de sentimientos… desde la producción hasta el consumo.
Espejos las plazas
de niños que entretejen sus manos, sus miradas, sus alientos, sus corazones.
Remolinos las plazas
y museos de sombras que en algún momento fueron una.

De la revista “Caleidoscopio”, octubre/enero 2003, número 14. Anónimo.