Στα ίσα και στ' ανάποδα φωνές στον ύπνο μου άκουγα.
Αυτί μου πλανημένο στον Άδη κατεβαίνω.
Κατεβαίνω σα νυφούλα που 'χασε το μάγκα της,
ωχ! ωχ! ω! το λούσο και τα φράγκα της.
Είναι σπηλιά, είν' όαση, σβησμένη τηλεόραση.
Ωχρή σαν το λεμόνι, στου Ήφαιστου τ' αμόνι
κλαίω και παρακαλάω: «Να γεννηθώ δεν πρόφτασα,
ωχ! ωχ! ω! ζωή μου δεν σε χόρτασα».
Και να' σου πλησιάζουνε ανδρείκελα που μοιάζουνε.
Περίεργα κοιτάνε μα δε με βοηθάνε.
«Βγάλ' τα πέρα μοναχή σου όπως κάναμε όλοι μας,
ωχ! ωχ! ω! γαμώ το πορτοφόλι μας».
«Περσεφόνη», του Έλληνα συνθέτη Θανάση Παπακωνσταντίνου.
http://www.youtube.com/watch?v=dWNhaww1xNA
♫
Al revés y al derecho escuchaba voces en mi sueño.
Errático mi oído, hacia Hades desciendo.
Desciendo como una novia que perdió su churri,
¡oh, oh, oh!, sus lujos y sus dineros.
Es una cueva, es un oasis, apagada televisión.
Cetrina como el limón en el yunque de Hefesto
lloro y ruego: "A nacer no llegué,
¡oh, oh, oh!, vida mía no te llené".
Y se te acercan lo que parecen maniquíes.
Miran con extrañeza pero no me ayudan.
"Sácalo adelante tú sola como hicimos los demás,
¡oh, oh, oh!, me cago en nuestro portamonedas".
“Perséfone”, del compositor griego Zanasis Papakonstandinu.
http://www.youtube.com/watch?v=dWNhaww1xNA
