Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Κακό του κεφαλιού του ηλίου / Peor para el sol


- «Τί κερδίζεις ξέροντας το όνομά μου;
Κάθε νύχτα έχω και άλλο
και ακολουθώντας τη φωνή του ενστίκτου
πετάγομαι να ψάξω...»
- «Φαντάζομαι, ομορφούλα, έναν άνδρα.»
- «Κάτι άλλο, έναν διακριτικό εραστή
που τολμάει να μην με σεβαστεί.
Δεν θέλεις να δοκιμάσεις;»

- «Μένω ακριβώς πίσω απ΄την γωνία.
Δεν θυμάμαι εάν έχω άνδρα.
Εάν μου βγάλεις με επιδεξιότητα το φόρεμα
σε κερνώ σαμπάνια.»
Έδωσα στο μπάρμαν χίλια για φιλοδώρημα.
Με μια γουλιά στράγγιξα την μπύρα.
Πέτυχε όποιος «Ο Ναός της Ασθένειας»
το έβαλε σε αυτό το μπαρ.

Κακό του κεφαλιού του ηλίου
που μπαίνει στις εφτά στην κούνια
της θάλασσας να ροχαλίσει,
ενώ ένας υπηρέτης
στο φεγγάρι σηκώνει την φούστα.

Φτάνοντας στο προθάλαμο ψαχνόμαστε
σαν δύο φοιτητές σε περίοδο οργασμού
Έναν όροφο πριν τον έβδομο ουρανό
άνοιξε το ασανσέρ.
Μας χρησίμευσε για το τελευταίο γραμμάριο
το γυαλί της φωτογραφίας του γάμου της.
Δεν έλειψε ούτε η επίδειξη μόδας
εσωρούχων.

- «Στο σπίτι μου τίποτα δεν απαγορεύεται,
αλλά μην ερωτευτείς.
Την αυγή θα πρέπει να φύγεις
για να μην γυρίσεις.
Ξεχνώντας ότι γνωριστήκαμε,
ότι μια φορά ήσουν στο κρεβάτι μου.
Υπάρχουν καπρίτσια του έρωτα που μια κυρία
δεν πρέπει να έχει.»

Κακό του κεφαλιού του ηλίου
που μπαίνει στις εφτά στην κούνια
της θάλασσας να ροχαλίσει,
ενώ ένας υπηρέτης
στο φεγγάρι σηκώνει την φούστα.

- «Καλύτερα είναι -της ζήτησα- να σιωπήσεις:
δεν μου αρέσει να επενδύω σε χίμαιρες.
Με έσυρε μέχρι εδώ το ισχίο σου,
όχι η καρδιά σου.»
Και μετά, γιατί περισσότερες λεπτομέριες;
Πια το ξέρετε: ποτά, γέλια, υπερβολές.
Πώς θα χωρέσουν τόσα φιλιά
σε ένα τραγούδι;

Γύρισα στο μπαρ το επόμενο βράδυ
για να πιώ με την άδεια καρέκλα της.
Παράγγειλα μια παγωμένη μπύρα
και τότε δεν ξέρω αν ονειρεύτηκα
ή ήταν δική της η καυτερή
φωνή που μου έλεγε στο αυτί:
- «Πέθαινα από την θέληση, αγάπη μου,
να σε δω ξανά.»

Κακό του κεφαλιού του ηλίου
που μπαίνει στις εφτά στην κούνια
της θάλασσας να ροχαλίσει,
ενώ ένας υπηρέτης
στο φεγγάρι σηκώνει την φούστα.

«Κακό του κεφαλιού του ήλιου», του Ισπανού τραγουδιστή και συνθέτη Χοακίν Σαμπίνα.
http://www.youtube.com/watch?v=-NkyKk7UUTQ

- "¿Qué adelantas sabiendo mi nombre?
Cada noche tengo uno distinto
y siguiendo la voz del instinto
me lanzo a buscar..."
- "Imagino, preciosa, que un hombre."
- "Algo más, un amante discreto,
que se atreva a perderme el respeto.
¿No quieres probar?"

- "Vivo justo detrás de la esquina,
no me acuerdo si tengo marido.
Si me quitas con arte el vestido
te invito a champán."
Le solté al barman mil de propina,
apure la cerveza de un sorbo.
Acertó quien "El templo del morbo"
le puso a este bar.

Peor para el sol
que se mete a las siete en la cuna
del mar a roncar,
mientras un servidor
le levanta la falda a la luna.

Al llegar al portal nos buscamos
como dos estudiantes en celo.
Un piso antes del séptimo cielo
se abrió el ascensor.
Nos sirvió para el último gramo
el cristal de su foto de boda.
No faltó ni el desfile de moda
de ropa interior.

- "En mi casa no hay nada prohibido,
pero no vayas a enamorarte.
Con el alba tendrás que marcharte
para no volver.
Olvidando que me has conocido,
que una vez estuviste en mi cama.
Hay caprichos de amor que una dama
no debe tener."

Peor para el sol
que se mete a las siete en la cuna
del mar a roncar,
mientras un servidor
le levanta la falda a la luna.

- "Es mejor -le pedí- que te calles:
no me gusta invertir en quimeras.
Me han traído hasta aquí tus caderas,
no tu corazón."
Y después, ¿para que más detalles?
Ya sabéis, copas, risas, excesos.
¿Cómo van a caber tantos besos
en una canción?

Volví al bar a la noche siguiente,
a brindar con su silla vacía.
Me pedí una cerveza bien fría
y entonces no sé si soñé
o era suya la ardiente
voz que me iba diciendo al oído:
- "Me moría de ganas, querido,
de verte otra vez."

Peor para el sol
que se mete a las siete en la cuna
del mar a roncar,
mientras un servidor
le levanta la falda a la luna.

“Peor para el sol”, del cantante y compositor español Joaquín Sabina.
http://www.youtube.com/watch?v=-NkyKk7UUTQ

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Χριστούγεννα / Navidades


Χριστούγεννα.
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια.
Τον Αϊ Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά.
Κι είν’ ένας πρώην Έλλην αριστερός.
Ένας θνητός
με τ’ όνειρό του, δίχως στέγη καμιά.
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι–μαμά
πλακώνεται απ’ τη συνταγή την παλιά.
Οι μυρωδιές θυμίζουν κάτι βαρύ,
κάποια πληγή
που απλώς δεν θέλουμε ν’ ανοίξει ξανά.

Χριστούγεννα.
Τα Πλεϊμομπίλ μου είν’ εξαιτίας μου κουτσά.
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά.
Ίσως για κάποιους νάναι ακόμα γιορτή.
Μα ποιοι είν’ αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα.
Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά,
πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά.
Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
σε άλλον αμνό.
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θάναι ξανά.

Χριστούγεννα.
Κι εσύ τι θες απ’ τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό,
πώς σε μισώ.
Θες νάσαι η ίδια και ν’ αλλάζω εγώ.
Με θες προσωπικό σου δημιουργό.
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ,
λάμπω εγώ
μα μ’ ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό.

Χριστούγεννα.
Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά.
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
να ‘ναι ανοιχτό,
ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό.

Χριστούγεννα.
Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά.
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά.
Γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά.
Χρόνια πολλά
xωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια.

«Χριστούγεννα», του Έλληνα τραγουδιστή και συνθέτη Φοίβου Δεληβοριά.
http://www.youtube.com/watch?v=MtHyQNmLZ7g

Navidades.
No espero, sin embargo, nada más.
A San Nicolás simplemente le llamaban papá.
Y es un ex-izquierdista griego.
Un mortal
con un sueño, pero sin hogar.
Y el primaveral niña-mamá
sucumbe ante la receta del pasado.
Los olores recuerdan algo pesado,
una herida
que simplemente no queremos que se vuelva a abrir.

Navidades.
Mis Playmobil por mi culpa están cojos.
Apagadas en el champán las bengalas.
Quizás para algunos sea todavía una fiesta.
¿Pero quiénes son ellos?
¿Viven en incubadoras o en pueblos?

Navidades.
Y lo que empiezo me sale al revés,
llevándome siempre a los clavos de una cruz.
Y de vez en cuando los clavo yo
en otro cordero.
Así fue siempre y así será de nuevo.

Navidades.
¿Y tú qué quieres de mi vida otra vez?
Con tus lucecitas moribundas
y tu beso siempre aceptado,
cómo te odio.
Quieres ser la misma y que cambie yo.
Quieres que sea tu propio creador.
No digas que me parezco a Donald,
yo brillo
pero con un spot que no me es suficiente.

Navidades.
Qué culpa tengo si mi vida tiene sed si faltas.
El burrito la lleva lentamente
para encontrar una posada nocturna
que esté abierta,
o al menos un pesebre que llene el vacío.

Navidades.
Sin ellas el año no empieza.
Reúno pastores, los magos bien lejos.
Celebro en pro del cambio decisivo.
Por muchos años
sin simular nada más.

“Navidades”, del cantante y compositor griego Fívos Delivoriás.
http://www.youtube.com/watch?v=MtHyQNmLZ7g

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Θέληση αλλαγής / Voluntad de cambio


Η χειρότερη τρέλα είναι το να βλέπεις την ζωή έτσι όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι.

Του Ισπανού συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα.




La peor locura es ver la vida tal como es y no como debiera ser.

Del escritor español Miguel de Cervantes Saavedra.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Σχετικισμός / Relativismo



Σ΄αυτόν τον προδοτικό κόσμο
τίποτα δεν είναι αλήθεια ούτε ψέμα:
όλα είναι ανάλογα με το χρώμα
του γυαλιού μπροστά από το βλέμμα.


Του Ισπανού συγγραφέα και πολιτικού Ραμόν ντε Καμποαμόρ.



En este mundo traidor
nada es verdad ni es mentira:
todo es según el color
del cristal con que se mira.

Del escritor y político español Ramón de Campoamor.

Συνεχώς / Contínuamente


Κάθε τρεις και πέντε.

Cada dos por tres.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Αθήνα 06-12-08 / Atenas 06-12-08


Γιατί νικήσανε στ΄ αλήθεια οι νικημένοι. Και μας αφήσανε κληρονομιά μεθόδους βίας, εθισμό στην ανελευθερία, τον φόβο καθημερινό μας σύντροφο κι ένα παντοδύναμο κράτος να μας ελέγχει και με κομπιούτερς να μετράει τα δάκρυα...
Μάνοs Χατζιδάκηs 1985

Porque los perdedores han ganado de verdad. Y nos dejaron como herencia métodos de violencia, adicción a la carencia de libertad, el miedo como compañero de cada día y un estado omnipotente que nos controla y que con ordenadores cuenta las lágrimas...
Manos Hatzidakis 1985

Ο κόσμος / El mundo


Διάβασα μια φορά, πως η Αργεντινή δεν είναι ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη από την Ισπανία, απλά είναι πιο νέα. Αυτή η θεωρία μου άρεσε και τότε επινόησα ένα κόλπο για να ανακαλύψω την ηλικία των χωρών βασιζόμενος στο « σύστημα του σκύλου». Από μικρούς μας εξηγούν πως για να μάθουμε αν ένας σκύλος είναι νέος ή γέρος πρέπει να πολλαπλασιάσουμε επί 7 την βιολογική του ηλικία. Στην περίπτωση των χωρών πρέπει να διαιρέσουμε την ιστορική ηλικία δια του 14 για να μάθουμε την αντιστοιχία με την ανθρώπινη ηλικία.
Μπέρδεμα; Σε αυτό το άρθρο βάζω μερικά σχετικά παραδείγματα. Η Αργεντινή γεννήθηκε το 1816, τώρα είναι τουλάχιστον 190 χρονών. Αν το διαιρέσουμε με το 14, η Αργεντινή είναι περίπου 13 και μισό, δηλαδή, στην ηλικία της χαζομάρας. Είναι επαναστάτρια, αυνανίζεται, δεν θυμάται, απαντάει χωρίς να σκεφτεί και είναι γεμάτη με ακμή (άραγε γι’ αυτό να την λένε το σπυρί του κόσμου;).
Σχεδόν όλες οι χώρες της λατινικής Αμερικής έχουν την ίδια ηλικία, και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, δημιουργούν παρέες. Η παρέα του Μερκοσούρ (Αργεντινή, Βραζιλία, Παραγουάη, Ουρουγουάη) αποτελείται από τέσσερις εφήβους που έχουν ένα ροκ συγκρότημα. Κάνουν πρόβες σε ένα γκαράζ, κάνουν πολύ θόρυβο, αλλά ποτέ δεν βγάζουν δίσκο. Η Βενεζουέλα που έχει ήδη στήθος, ετοιμάζεται να μπει στο γκρουπ για τα φωνητικά. Στην πραγματικότητα, όπως συμβαίνει και με την πλειοψηφία των κοριτσιών της ηλικίας της, θέλει να κάνει σεξ, στην συγκεκριμένη περίπτωση, με την Βραζιλία, που είναι 14 χρονών και είναι το μεγαλύτερο μέλος.
Το Μεξικό είναι και αυτό ένας έφηβος, με ιθαγενικό παρελθόν. Γι’ αυτό γελάει λίγο και δεν καπνίζει ούτε ένα μη επιβλαβή μπάφο, όπως οι υπόλοιποι φίλοι του, αλλά μασάει κάκτο και κάνει παρέα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα διανοητικά καθυστερημένο δεκαεπτάχρονο, που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιτίθεται σε εξάχρονα πεινασμένα παιδάκια άλλων ηπείρων.
Στο άλλο άκρο είναι η Κίνα των χιλίων. Αν διαιρέσουμε τα 1.200 χρόνια της με το 14, έχουμε μία κυρία 85 χρονών, συντηρητική, που μυρίζει τσίσα γάτου, που περνάει τον καιρό της τρώγοντας ρύζι γιατί δεν έχει –για τώρα- να αγοράσει μασέλα. Η Κίνα έχει ένα εγγονάκι 8 χρονών, την Ταιβάν, που της κάνει την ζωή δύσκολη. Έχει χωρίσει εδώ και λίγο καιρό με την Ιαπωνία, που είναι ένας ευέξαπτος γέρος, που ενώθηκε με της Φιλιππίνες, μια χαζή μικρούλα, που είναι πάντα διατεθειμένη να κάνει οτιδήποτε διαστροφικό, με ανταλλαγή χρήματα .
Ύστερα, είναι οι χώρες που μόλις ενηλικιώθηκαν, και βγαίνουν για βόλτα με την Μπεμβέ του μπαμπά. Για παράδειγμα η Αυστραλία και ο Καναδάς, χαρακτηριστικές χώρες που μεγάλωσαν κάτω από την προστασία των γονιών τους, Αγγλία και Γαλλία, με αυστηρή και συντηρητική εκπαίδευση, και που τώρα κάνουν τους τρελούς. Η Αυστραλία είναι μία χαζή με λιγότερο από 18 χρόνια, που κάνει τόπλες και σεξ με την νότια Αφρική, ενώ ο Καναδάς είναι ένας χειραφετημένος γκέι νεαρός, που ανά πάσα στιγμή υιοθετεί το μωρό Γροιλανδία, για να δημιουργήσει μια από εκείνες τις εναλλακτικές οικογένειες που είναι της μόδας.
Η Γαλλία, είναι μία χωρισμένη 36 ετών, πιο πόρνη και από τις πόρνες , αλλά πολύ σεβαστή στον επαγγελματικό χώρο. Έχει ένα γιο σχεδόν 6 χρονών, το Μονακό, που είναι στο δρόμο για να γίνει ζιγκολό ή χορευτής, ή και τα δύο. Είναι κατά διαστήματα εραστής με την Γερμανία, πλούσιο φορτηγατζή, που είναι παντρεμένη με την Αυστρία, που ξέρει ότι την κερατώνει αλλά δεν την νοιάζει.
Η Ιταλία είναι χήρα εδώ και πολύ καιρό. Ζει φροντίζοντας το Σαν Μαρίνο και το Βατικανό. Δύο καθολικούς γιους ίδιους με τους δίδυμους της Φλάνδρας. Ήταν παντρεμένη (ο δεύτερος γάμος) με την Γερμανία (διάρκεσε λίγο) και τώρα δεν θέλει να ξέρει τίποτα για τους άντρες. Της Ιταλίας θα της άρεσε να είναι μια γυναίκα όπως το Βέλγιο : δικηγόρος, ανεξάρτητη, να φοράει παντελόνι και να μιλάει ισότιμα για πολιτική με τους άντρες (το Βέλγιο επίσης, φαντάζεται καμιά φορά ότι ξέρει να φτιάχνει μακαρόνια).
Η Ισπανία είναι η πιο όμορφη γυναίκα της Ευρώπης (πιθανόν υπό την σκιά της Γαλλίας η οποία όμως χάνει τον αυθορμητισμό της από το πολύ άρωμα που χρησιμοποιεί). Κυκλοφορεί συχνά γυμνόστηθη και είναι πάντα μεθυσμένη. Γενικώς πηδιέται με την Αγγλία και μετά της κάνει καταγγελία. Η Ισπανία έχει παιδιά παντού (τα περισσότερα είναι 13 ετών) που ζούνε μακριά. Τα αγαπάει πολύ αλλά την ενοχλεί που, όταν πεινάνε, περνάνε ένα διάστημα σπίτι της και της ανοίγουν το ψυγείο.
Άλλη που έχει παιδιά διάσπαρτα είναι η Αγγλία. Φεύγει με το καράβι το βράδυ, την πέφτει σε χαζές και στους εννέα μήνες εμφανίζεται ένα καινούργιο νησί σε κάποιο μέρος του κόσμου. Αλλά δεν αποδεσμεύεται. Γενικά τα νησιά ζούνε με την μητέρα τους και η Αγγλία τους δίνει να φάνε.
Η Σκωτία και η Ιρλανδία τα αδέρφια της Αγγλίας, που ζουν στο πάνω διαμέρισμα, περνάν την ζωή τους μεθυσμένοι και ούτε που ξέρουν να παίζουν ποδόσφαιρο. Είναι η ντροπή της οικογένειας.
Η Σουηδία και η Νορβηγία είναι δύο λεσβίες σχεδόν 40 ετών, με καλό σώμα, παρά την ηλικία τους, αλλά δεν δίνουν σημασία σε κανέναν. Δουλεύουν χωρίς πρόβλημα, καθώς είναι πτυχιούχοι σε κάτι. Μερικές φορές κάνουν τρίο με την Ολλανδία (όταν χρειάζονται μπάφο) άλλες, γίνονται υστερικές με τη Φιλανδία που είναι ένας τύπος μισό ανδρόγυνο 30 χρονών που ζει μόνος σε μία σοφίτα χωρίς έπιπλα και περνάει τον καιρό του μιλώντας στο κινητό με την Κορέα.
Η Κορέα (η Νότια) ζει εξαρτημένη από την σχιζοειδή αδερφή της. Είναι δίδυμες αλλά η Βόρεια ήπιε αμνιακό υγρό όταν βγήκε από την μήτρα και έμεινε χαζή. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια χρησιμοποιώντας πιστόλια και τώρα, που ζει μόνη της, είναι ικανή για τα πάντα. Οι Ηνωμένες πολιτείες το δεκαεπτάχρονο καθυστερημένο, την προσέχει πολύ, όχι από φόβο, αλλά γιατί θέλει να τις πάρει τα πιστόλια.
Το Ισραήλ είναι ένας διανοούμενος 62 χρονών που είχε μια χάλια ζωή. Πριν μερικά χρόνια η Γερμανία, ο φορτηγατζής, δεν το είδε και το χτύπησε. Από εκείνη την ημέρα το Ισραήλ τρελάθηκε. Αντί να διαβάζει βιβλία περνάει το χρόνο του στο μπαλκόνι, πετώντας πέτρες στην Παλαιστίνη, μια κοπέλα που πλένει τα ρούχα στο δίπλα σπίτι.
Το Ιράν και το Ιράκ ήταν δύο ξαδέρφια 16 χρονών που κλέβανε μηχανές και πουλάγανε τα ανταλλακτικά, μέχρι που μια μέρα κλέψανε ένα ανταλλακτικό από την μηχανή των Ηνωμένων Πολιτειών και τους σταμάτησε το εμπόριο. Τώρα έχουν μείνει χωρίς εμπόριο. Ο κόσμος ήταν μια χαρά έτσι, μέχρι που μια μέρα η Ρωσία ενώθηκε (χωρίς να παντρευτεί) με την Περεστρόικα και απέκτησαν καμιά δωδεκάδα και μισή παιδιά. Όλα περίεργα, μερικά μονγκολάκια, άλλα σχιζοφρενή.
Πριν μια εβδομάδα και χάρη σε μία συμπλοκή με πυροβολισμούς και νεκρούς, οι σοβαροί κάτοικοι αυτού του κόσμου, ανακαλύψαμε ότι υπάρχει μια χώρα που λέγεται Καμπαρτίνο-Μπαλκάρια. Μια χώρα με σημαία, πρόεδρο, ύμνο, χλωρίδα, πανίδα και …μέχρι και ανθρώπους!
Εμένα με φοβίζει που έτσι ξαφνικά εμφανίζονται χώρες μικρής ηλικίας. Που το καταλαβαίνουμε πλαγίως και μετά πρέπει να προσποιούμαστε ότι το ξέραμε για να μην φανεί ότι είχαμε άγνοια. Και εγώ αναρωτιέμαι : γιατί συνεχίζουν να γέννιουνται χώρες αφού αυτές που ήδη υπάρχουν δεν λειτουργούν;

Από τον Hernán Casciari ανταποκριτή της ισπανικής εφημερίδας Ελ Παίς


Leí una vez que la Argentina no es mejor ni peor que España, sólo más joven.Me gustó esa teoría y entonces inventé un truco para descubrir la edad de los países basándome en el 'sistema perro'. Desde chicos nos explicaron que para saber si un perro era joven o viejo había que multiplicar su edad biológica por 7. En el caso de los países hay que dividir su edad histórica entre 14 para saber su correspondencia humana.
¿Confuso? En este artículo pongo algunos ejemplos reveladores. Argentina nació en 1816, por lo tanto ya tiene 190 años. Si lo dividimos entre 14, Argentina tiene 'humanamente' alrededor de 13 años y medio, o sea, está en la edad del pavo. Es rebelde, pajera, no tiene memoria, contesta sin pensar y está llena de acné (¿será por eso que le dicen el granero del mundo?
Casi todos los países de América Latina tienen la misma edad y, como pasa siempre en esos casos, forman pandillas. La pandilla del Mercosur son cuatro adolescentes que tienen un conjunto de rock. Ensayan en un garaje, hacen mucho ruido y jamás han sacado un disco. Venezuela, que ya tiene tetitas, está a punto de unirse a ellos para hacer los coros. En realidad, como la mayoría de las chicas de su edad, quiere tener sexo, en este caso con Brasil, que tiene 14 años y el miembro grande.
México también es adolescente, pero con ascendente indígena. Por eso se ríe poco y no fuma ni un inofensivo porro, como el resto de sus amiguitos, sino que mastica peyote, y se junta con Estados Unidos, un retrasado mental de 17, que se dedica a atacar a los chicos hambrientos de 6 añitos en otros continentes.
En el otro extremo está la China milenaria. Si dividimos sus 1,200 años por 14 obtenemos una señora de 85, conservadora, con olor a pipí de gato, que se la pasa comiendo arroz porque no tiene -por ahora- para comprarse una dentadura postiza. La China tiene un nieto de 8 años, Taiwán, que le hace la vida imposible. Está divorciada desde hace rato de Japón, un viejo cascarrabias, que se juntó con Filipinas, una jovencita pendeja, que siempre está dispuesta a cualquier aberración a cambio de dinero.
Después, están los países que acaban de cumplir la mayoría de edad y salen a pasear en el BMW del padre. Por ejemplo, Australia y Canadá, típicos países que crecieron al amparo de papá Inglaterra y mamá Francia, con una educación estricta y concheta, y que ahora se hacen los locos. Australia es una pendeja de poco más de 18 años, que hace topless y tiene sexo con Sudáfrica; mientras que Canadá es un chico gay emancipado, que en cualquier momento adopta al bebé Groenlandia para formar una de esas familias alternativas que están de moda.
Francia es una separada de 36 años, más puta que las gallinas, pero muy respetada en el ámbito profesional. Tiene un hijo de apenas 6 años: Mónaco, que va camino de ser puto o bailarín... o ambas cosas. Es amante esporádica de Alemania, camionero rico que está casado con Austria, que sabe que es cornuda, pero no le importa.
Italia es viuda desde hace mucho tiempo. Vive cuidando a San Marino y al Vaticano, dos hijos católicos idénticos a los mellizos de los Flanders. Estuvo casada en segundas nupcias con Alemania (duraron poco: tuvieron a Suiza), pero ahora no quiere saber nada con los hombres. A Italia le gustaría ser una mujer como Bélgica: abogada, independiente, que usa pantalón y habla de política de tú a tú con los hombres (Bélgica también fantasea a veces con saber preparar espaguettis).
España es la mujer más linda de Europa (posiblemente Francia le haga sombra, pero pierde espontaneidad por usar tanto perfume). Anda mucho en tetas y va casi siempre borracha. Generalmente se deja follar por Inglaterra y Después hace la denuncia. España tiene hijos por todas partes (casi todos de 13 años), que viven lejos. Los quiere mucho, pero le molesta que, cuando tienen hambre, pasen una temporada en su casa y le abran la nevera.
Otro que tiene hijos desperdigados es Inglaterra. Sale en barco por la noche, se tira a las pendejas y a los nueve meses aparece una isla nueva en alguna parte del mundo. Pero no se desentiende de ella. En general las islas viven con la madre, pero Inglaterra les da de comer.
Escocia e Irlanda, los hermanos de Inglaterra que viven en el piso de arriba, se pasan la vida borrachos y ni siquiera saben jugar al fútbol. Son la vergüenza de la familia.
Suecia y Noruega son dos lesbianas de casi 40 años, que están buenas de cuerpo, a pesar de la edad, pero no le dan bola a nadie. Cojen y trabajan, pues son licenciadas en algo. A veces hacen trío con Holanda (cuando necesitan porro); otras, le histeriquean a Finlandia, que es un tipo medio andrógino de 30 años, que vive solo en un ático sin amueblar y se la pasa hablando por el móvil con Corea.
Corea (la del sur) vive pendiente de su hermana esquizoide. Son mellizas, pero la del norte tomó líquido amniótico cuando salió del útero y quedó estúpida. Se pasó la infancia usando pistolas y ahora, que vive sola, es capaz de cualquier cosa. Estados Unidos, el retrasadito de 17, la vigila mucho, no por miedo, sino porque le quiere quitar sus pistolas.
Israel es un intelectual de 62 años que tuvo una vida de mierda. Hace unos años, Alemania, el camionero, no lo vio y se lo llevó por delante. Desde ese día Israel se puso como loco. Ahora, en vez de leer libros, se lo pasa en la terraza tirándole piedras a Palestina, que es una chica que está lavando la ropa en la casa de al lado.
Irán e Irak eran dos primos de 16 que robaban motos y vendían los repuestos, hasta que un día le robaron un repuesto a la motoneta de Estados Unidos y se les acabó el negocio. Ahora se están comiendo los mocos. El mundo estaba bien así, hasta que un día Rusia se juntó (sin casarse) con la Perestroika y tuvieron como docena y media de hijos. Todos raros, algunos mongólicos, otros esquizofrénicos.
Hace una semana, y gracias a un despelote con tiros y muertos, los habitantes serios del mundo descubrimos que hay un país que se llama Kabardino-Balkaria. Un país con bandera, presidente, himno, flora, fauna...y ¡hasta gente!
A mí me da un poco de miedo que aparezcan países de corta edad, así, de repente. Que nos enteremos de costado y que, incluso, tengamos que poner cara de que ya sabíamos, para no quedar como ignorantes. Y yo me pregunto: ¿Por qué siguen naciendo países, si los que hay todavía No funcionan?

Por Hernán Casciari , actualmente corresponsal del diario El País (España)

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Ελευθερία και ιδιοκτησία / Libertad y propiedad



Κάποιος είπε μια φορά: εάν επιθυμείς κάτι πολύ δυνατά, άφησέ το ελεύθερο. Εάν επιστρέψει σε σένα, θα είναι δικό σου για πάντα. Εάν δεν επιστρέψει, δεν σου ανήκε από την αρχή.

Από την ταινία «Indecent proposal».

Alguien dijo una vez: si deseas algo con mucha fuerza, déjalo en libertad. Si vuelve a ti, será tuyo para siempre. Si no regresa, no te pertenecía desde el principio.

De la película "Una proposición indecente".

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Για ένα κομμάτι ψωμί / Para un trozo de pan



Για ένα κομμάτι ψωμί
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί
πρέπει να δώσεις πολλά.

Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ' αυτήν μέρα - νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις.
Μέχρι να πάψεις να λες -"μα τί τρέχει;".
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί
θα πιεις φαρμάκια πολλά.

Θα σε πετάνε από δω κι από κει.
Θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ' το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί
θα 'χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί
θα 'χεις πληρώσει ακριβά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις.
Θα είναι για σένα αργά.

«Για ένα κομμάτι ψωμί», των Ελλήνων τραγουδιστών και συνθετών Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα.
http://www.youtube.com/watch?v=PSUKPc9kXLE

Para un trozo de pan
no llega con trabajar.
Para un trozo de pan
mucho debes dar.

No llega sólo con tu cerebro,
no llega sólo con tu cuerpo.
Lo más importante es tu alma, mi amigo.
Tienes sus propias leyes esta historia,
no llega con trabajar.

Te colgarán una bola
y te arrastrarás con ella de noche y de día.
Has hecho un canal de tanto arrastrar.
Μientras no paras dices: "¿pero qué ocurre?".
Tienes sus propias leyes esta historia,
no llega con trabajar.

Para un trozo de pan
no llega con trabajar.
Para un trozo de pan
muchas drogas tomarás.

Te llevarán por aquí y por allá.
Tu alma jadeará.
Echarás sangre por la boca, mi amigo.
Tienes sus propias leyes esta historia,
no llega con trabajar.

Para un trozo de pan
mucho habrás olvidado.
Para un trozo de pan
mucho habrás pagado.

Y un día te soltarán,
pero tendrás miedo de huir, temblarás.
Te patearán y te gustará, mi amigo.
Como a su perro te tendrán, mi amigo,
pero no tendrás alma para sentirlo.
Tarde para ti será.

"Para un trozo de pan", de los cantantes y compositores griegos Jaris y Panos Katsimijas.

http://www.youtube.com/watch?v=PSUKPc9kXLE